De Amerikanen hebben hun deel traumaverwerkende films gebaseerd op de gebeurtenissen van nine eleven al gehad, in “Londen River” komen de naweeën van de terroristische aanslagen op de Londense metro en een bus op 7 juli 2005 bloot te liggen. De Frans-Algerijnse cineast Rachid Bouchareb (bekend van “Indigènes”) is niet zozeer geïnteresseerd in de aanslag zelf, die slechts sporadisch aan bod komt via archiefbeelden op tv-schermen. De littekens waarmee de wereld onder- en bovenhuids kampt worden gestalte gegeven door een zoekende moeder en vader.

Elisabeth Sommers (Brenda Blethyn) woont op een boerderij op het eiland Guernsey. Ze verloor haar man in 1982 tijdens de Falklandoorlog, en rooit het sinsdien alleen, af en toe met hulp van haar broer Edward. Haar dochter Susan heeft Guernsey ingeruild voor Londen, waar ze studeert en een eigen leven probeert uit te bouwen. Wanneer Elisabeth via tv verneemt dat Londen is opgeschrikt door een reeks bomaanslagen, probeert ze haar dochter te bereiken, maar Susan belt niet terug. Ten einde raad besluit Elisabeth naar Londen te reizen en haar dochter op te zoeken in de flat die ze huurt.

Ze vindt de flat snel terug, en is verbouwereerd te ontdekken dat haar dochter gehuisvest is in een deel van de stad dat hoofdzakelijk door moslims wordt bewoond. Zelfs de huisbaas is een autochtoon. Elisabeth besluit in het appartement te blijven wonen tot wanneer ze kan ontdekken waar Susan is, en deelt flyers uit met daarop een foto van haar dochter. Tijdens haar zoektocht komt ze in contact met Ousmane (Sotigue Kouyaté), een man uit Mali die zijn gezin verliet toen zijn zoon Ali zes jaar was. Sindsdien leeft hij in Frankrijk waar hij als boswachter werkt. Op vraag van zijn echtgenote is hij naar Londen afgereisd om te kijken of alles ok is met Ali, want ook hij geeft geen teken van leven meer sinds de aanslag. Terwijl Elisabeth moet zien te wennen aan een multiculturele maatschappij, probeert Ousmane zijn schuldgevoelens als falende vader te verdringen…

Echt verrassen doet het humane drama “London River” niet. Kwatongen kunnen zelfs beweren dat de film braafjes de geplogenheden van het arthousegenre volgt, en tegelijkertijd het multiculturele vraagstuk in een eenzijdig positief daglicht probeert te stellen. Maar in die bewering zit ook de sterkte van de film verpakt. “London River” moet het immers niet hebben van verrassende wendingen, onnodige zijplots of deux ex machina’s.

De uitstekend in beeld gebrachte broosheid van de twee geïsoleerde personages staat centraal, en dit wars van alle afgebakende wereldgrenzen. De angst en wanhoop van Brenda Blethyn springen ei zo na van het scherm, en de 72-jarige Sotigue Kouyaté kreeg op het festival van Berlijn de acteursprijs voor zijn interpretatie van een gekwetste ziel op zoek naar redemptie. De manier waarop beiden uiteindelijk tegelijkertijd hun verlies verwerken en verwerpen zorgt alvast voor een hartverscheurende coda die misschien wel eens tot het allerbeste kan behoren dat ‘de betere cinema’ dit jaar te bieden heeft.