Het kan niet anders of John Hughes moet ettelijke keren naar de Franse/Europese tienerhitsensatie La boum hebben gekeken vooraleer hij de Amerikaanse jeugd midden jaren tachtig begon te bestoken met zijn tienerrepertoire.

De gelijkenissen tussen deze prent en pakweg Sixteen Candles zijn frappant: de opgroeipijnen van een tienermeisje op de drempel van het prille volwassen leven, gecounterd met de beslommeringen van goedmenende maar niet altijd goedagerende ouders die hier in dit geval zelf net een relatiecrisis(je) meemaken. En dat allemaal binnen een op zich zorgeloze bourgeoisieomgeving. Bedelen om een boterham met hagelslag of om een pasvormjeans met opgenaaide hartjes moesten Molly Ringwald of Sophie Marceau niet doen.

Marceau is de dochter van strip- annex cartoontekenaar Brigitte Fossey en tandarts Claude Brasseur. Op haar dertiende schuift ze het lyceum binnen waar een nieuwe wereld voor haar opengaat van feestjes en jongens waar ze kan verliefd op worden. Wanneer dat allemaal niet zo goed lukt of wanneer haar ouders even geen tijd voor haar hebben, kan ze terecht bij grootmoeder Denise Grey voor raad en zelfs logistieke steun.

De debuterende Marceau was van meet af aan ook een bommetje: haar naturel en onschuld zetten haar meteen bovenaan de lijst van nieuwe sterren vanwaar ze vervolgens de sprong van kind- naar volwassen ster en Frans icoon met verve nam. Regisseur Claude Pinoteau en de castingverantwoordelijke vonden Marceau pas laat in het castingproces. Marceau had geen acteerervaring maar was ingeschreven bij een modellenbureau met het idee om wat zakgeld te verdienen toen ze er door het team van La boum werd opgemerkt. Marceau kreeg prompt de hoofdrol terwijl die eigenlijk al was ingenomen door Sheila O’Connor die daarna als troostprijs de bijrol van Marceaus vriendin Pénélope mocht vertolken.

Niemand van de betrokkenen had vooraf een idee dat ze aan de slag waren op de set van wat een fenomenaal succes zou worden: de film kwam aanvankelijk schoorvoetend piepen in de Franse zalen tijdens de kerstperiode van 1980 met een weinig memorabele zesde plaats in de box office-rangschikking. Maar positieve mond-op-mond-reclame zorgde ervoor dat de film het week na week beter begon te doen. Uiteindelijk zou La boum 35 weken draaien in Frankrijk en meer dan 4,3 miljoen kijklustigen trekken. Ook andere Europese en zelfs Aziatische regio’s gingen overstag: in Italië ging de film pas in het najaar van 1981 in première en daar gingen bijna 8 miljoen mensen kijken. Geschat wordt dat over heel Europa 15 miljoen tickets werden verkocht voor wat op zich een heel onschuldige en goedgeluimde Franse familiefilm is.

La boum spijsde ook de bankrekening van componist Vladimir Costa en de Britse zanger Richard Sanderson die met de zeemzoete titeltrack Reality een monsterhit scoorden. De tegelplakker nestelde zich bovenaan de hitparade in vijftien landen, vaak zelfs vooraleer de film er in de zalen te zien was. Ook in Aziatische landen ging de single door het dak en het lied is er naar verluidt tot vandaag nog steeds een dikke karaokefavoriet. Bij ons strandde het lied in maart 1981 onder het goedkeurend oog van gerechtsdeurwaarder Jo Van Backlé op de zestiende plaats van de toenmalige BRT Top 30 en stond het in totaal zes weken in de lijst. Sanderson had achteraf moeite om het lied los te laten: hij bleef er niet alleen royalties uit puren, hij bracht regelmatig ook nieuwe licht aangepaste versies uit waarbij het synthesizergeluid werd vervangen door orkestrale klanken om een paar jaar later die klanken dan terug te vervangen door nieuwe synthgeluiden. Dreams waren zeker zijn reality. Misschien moet hij ook eens naar Regi bellen.

Gezien het grote succes van deze onschuldige film over kalverliefde en volwassen overspel tekenden Pinoteau, coscenariste Daniele Thompson en nagenoeg de volledige cast twee jaar later present voor het onvermijdelijke La boum 2 waarin een groot deel van de spontaneïteit helaas was opgeofferd voor berekende herhaling. Of hoe deze eerste La boum zonder echt een goede film te zijn de tand des tijdscapsule met verve heeft doorstaan. Een film die je eerder zal waarderen om wat het toen was dan om wat het nu is.