1972. Marlon Brando maakt de bioscoopbezoekers een aanbod dat ze niet kunnen weigeren. En hij is niet de enige. 1972 is immers ook het jaar van ?Deep Throat?, een op zes dagen tijd in elkaar geflanste pornofilm (kostprijs 22.000 dollar) die het schopt tot een cultuurfenomeen. Niet vanwege hoogstaande kwalitatieve ingrediénten, maar wel omdat het de eerste pornoprent was die in het commerci?le circuit te zien was en vooral omdat de film een hetze veroorzaakte bij de ?brave? goegemeente, en president Nixon en zijn acolieten een heksenjacht begonnen tegen de film zodat hij werd verboden in New York. Niet zo slim natuurlijk, want de verboden vrucht smaakt het best en algauw stonden nieuwsgierige mannen en vrouwen in zowat alle Amerikaanse staten aan te schuiven om de film te gaan bekijken. En deze keer dus niet in groezelige regenjaszaaltjes waar niet enkel de kauwgom aan de zolen blijft kleven. Uiteindelijk werd de film verboden in zoén 23 staten, maat toch eindigde ?Deep Throat? in 1972 op de zevende plaats in het overzicht van de best bezochte films in Amerika, en bracht hij sindsdien meer dan 600 miljoen op wereldwijd (inclusief video- en dvd-opbrengsten).

Producenten/regisseurs Fenton Bailey en Randy Barbato hebben overduidelijk een voorliefde voor het bizarre onderbuikgevoel. Zo regisseerden ze de documentaire “Hidden Fuhrer” over de vermeende homoseksualiteit van Hitler. Ook de film “Party Monster” met Macauley Culkin (een waargebeurd verhaal over drugsgebruik en moord in het New Yorkse clubcircuit) is van hun hand. In “Inside Deep Throat” houden ze het relatief netjes (al schotelen ze het publiek wel een fragment voor uit het ‘money shot’ van “Deep Throat”) en humoristisch. Het is overduidelijk dat ze partij kiezen voor de makers van de film, en niet voor het establishment. De sarcastische omkadering van de film maakt er het kijkplezier alleen maar groter op. Bailey en Barbato behandelen alle facetten van “Deep Throat” (het onstaan, het succes, de pogingen van rechters en hardcore christenen om de film uit de zalen te houden) en larderen alles met leuke en interessante archiefbeelden die zowel de US-freaks als de filmliefhebbers kunnen bekoren. Even boeiend zijn de nieuwe interviews met betrokkenen zoals regissseur Gerard Damiano die zelf toegeeft dat hij best wel wist dat zijn film allesbehalve artistiek verantwoord was, ook al beschouwt hij zichzelf als een filmrebel, en dit in tegenstelling tot moderne pornomakers die het enkel voor het geld doen. De lokatiescout omschrijft de makers als een stel talentloze onbeen, en hoofdrolspeler/martelaar Harry Reems kijkt terug op de rol die hem net niet in de gevangenis bracht, terwijl de nabestaanden van hoofdrolspeelster Linda Lovelace uit de doeken hoe de ‘arme vrouw’ werd misbruikt en uitgebuit. De show wordt gestolen door een gepensioneerde bioscoopuitbater uit Miami, die destijds (tot grote consternatie van zijn echtgenote) besloot om de film te vertonen, en zo werd geconfronteerd met maffiosi die de release van de film controleerden (ze telden het aantal toeschouwers in de zaal en eisten bijkomend geld per toeschouwer). De reacties van zijn echtgenote (die schijnbaar nog steeds vreest dat de maffia voor hun deur kampeert) zijn hilarisch. Al gaat de prijs voor de beste ‘vertolking’ toch naar de man van de veiligheidsdienst die destijds meewerkte aan de inbeslagname van “Deep Throat” en die nog steeds strijdt voor een pornovrij Amerika. Helaas slokken andere prioriteiten hem op: “Waarom laten die terroristen ons ook niet met rust, zodat we terug jacht kunnen maken op zaken die wel belangrijk zijn voor het leven in Amerika”?

“Inside Deep Throat” is dan misschien niet zo belangrijk als de makers willen laten uitschijnen, het is wel verplichte kost voor iedere zelfverklaarde fan van de Amerikaanse cinema. Later dit jaar komt trouwens een dvd-double pack uit die zowel deze documentaire als de ‘real deal’ bevat.