Analoog aan de wereld van de slechteriken werken de mensen die behoren tot de groep van politiemensen grensverleggend.  Zeker de undercover-agenten die onder een andere/valse naam infiltreren in de wereld van de misdaad, in het geval van “The Infiltrator” heel specifiek het drugmilieu.  Wat allicht begon met het kopen of verkopen van een kleine hoeveelheid verdovende middelen aan een straat-dealer evolueert naar een transactie met een hoeveelheid drugs die de inhoud van een volle sportzak benadert.  Robert ‘Bob’ Mazur is zo iemand die na zijn laatste geslaagde transactie en het arresteren van een drugdelinquent besluit om voluit te gaan voor de grote vissen.  Voor het grote geld ook.  Want drugverkoop genereert geldstromen.  En de Pablo Escobars en hun ondergeschikten van deze wereld moeten dit misdaadgeld ook kunnen witwassen.  Geen makkelijke klus en, gelet op de complexiteit van de materie, zijn er ook weinig mensen die zich hiervoor willen engageren en deze illegale diensten aanbieden.  Veel vraag en weinig aanbod.  Dus een ideaal toegangspoortje voor Bob.

Want Robert Musella – zijn nieuwe identiteit - is vastbesloten zich via deze alternatieve, uitzonderlijke weg op te werken in de hiërarchie van de zware criminaliteit en toe te treden tot de meest beruchte drugkartels ter wereld.  Emir Abreu (John Leguizamo, ook al geknipt voor deze rol), een collega-politieman die zich op een lager niveau al heeft naar binnen gewerkt, zorgt ervoor dat Musella zijn entree kan maken als witwasser.  Hij brengt Musella in contact met zowel Gonzalo Mores Junior als de Senior waar al snel gesproken wordt over geldstromen naar en van Colombia.  Dank zij de geloofwaardige dekmantel(s) van Musella Enterprises Enc. en Sunbird Airlines wint Musella vrij makkelijk het vertrouwen van zijn nieuwe partners en kan hij beginnen aan het zich opwerken op de ladder van de criminaliteit.

Maar het wordt moeilijker en complexer naarmate hij hogerop raakt.  Gevaarlijker ook wanneer iemand die ook interesse heeft voor de job die Musella op het oog heeft koud wordt afgemaakt.  Een voor hem betaald hoertje waar hij naar hartelust mag mee stoeien in een nachtclub kan hij maar moeilijk weigeren maar in het ‘andere leven’ is Musella natuurlijk nog een getrouwd man, gehuwd met Evelyn, vader van twee kinderen ook.  Om de geloofwaardigheid hoog te houden en zijn ‘trouw’ aan zijn vriendin hoog te houden is een logische volgende stap dat zij wordt geïntroduceerd.  Samen moeten ze er voor zorgen om dikke vrienden te worden met drugbaron Roberto Alcaino (Benjamin Bratt) en zijn vrouw Gloria.  Daarna is het nog maar een kleine stap naar de top van de pyramide : Pablo Escobar…

Zoals gezegd is “The Infiltrator” (het scenario is overigens geschreven door zijn moeder Ellen Brown Furman !) gebaseerd op feiten die zich écht hebben afgespeeld in de jaren ‘80.  Het hoofdpersonage was aan het einde van zijn carrière verantwoordelijk voor de veroordelingen van meer dan 80 misdadigers met als kers op de taart één van de succesvolste undercover operaties ooit in de Verenigde Staten, meteen waar het allemaal om draait in “The Infiltrator”.  Het duurde maar liefst twee jaar voor Robert ‘Bob’ Mazur de Amerikaanse Justitie de vruchten kon laten plukken van zijn infiltratie in het beruchte Medellin-drugskartel en in één klap meteen ook het financiële netwerk dat hun activiteiten ondersteunde wist bloot te leggen.  In vergelijking met de huidige mogelijkheden met maar weinig middelen : een nieuwe identiteit/schuilnaam en een koffertje met opname-apparatuur.  Daarmee moest men het zo’n beetje redden in die tijd…

Regisseur Furman kreeg op een dag kennis van de indrukwekkende tour de force van het hoofdpersonage en besloot met hem contact op te nemen.  In de eerste gesprekken gaf Furman niet alleen aan dat hij een bijzondere interesse had in het verfilmen van de hoogtepunten uit Mazur’s professionele carrière maar ook dat het realiseren van een boek zo’n beetje de voorwaarde was om van het gegeven op een overtuigende manier een film te kunnen maken.  In 2009 werd dan ‘The Infiltrator: Undercover in the World of Drug Barons and Dirty Banks’ uitgebracht, een thriller van maar liefst 350 bladzijden.  Furman hield woord en liet zijn agent een exemplaar bezorgen aan Brits filmproducent Miriam Segel met de eenvoudige opdracht om het “eens te lezen”.  Het kostte maar weinig moeite om de twee hierna op dezelfde golflengte te krijgen waarna de eerste fase van de casting voor maar weinig verrassingen zorgde : Bryan Cranston en John Leguizamo waren twee acteurs waar Brad Furman al mee had samengewerkt in “The Lincoln Lawyer” terwijl Benjamin Bratt Furman eigenlijk al kende van toen hij nog een kind was.

Films die gebaseerd zijn op échte feiten spreken altijd tot de verbeelding en dat is bij “The Infiltrator” niet anders.  Opvallend is dat regisseur Brad Furman zich aan het boek(je) houdt en weerstaat aan de verleiding om van “The Conspirator” een heuse spektakelfilm te maken.  Meestal worden eens men op dreef is alle actie- en stunt-registers opengetrokken als extra troef om het publiek voor zich te winnen maar niet in Brad Furman’s Infiltrator.  Hij kiest voor een eerder ingetogen, gecontroleerde aanpak, inbegrepen het einde van de film wat voor sommigen eerder een anticlimax dan een apotheose zal zijn.  Een ander gevolg van deze aanpak blijft het tempo van de film en de rechtlijnigheid waarmee Furman alles brengt.  Geen flitsende cinema hier of stevige adrenalinestoten bij de kijkers, wél het kwaliteitsvol en sequentieel afwerken van het filmscenario in al zijn aspecten. 

Bryan Cranston (“The Lincoln Lawyer” maar ook “Argo” natuurlijk) voldoet aan de verwachtingen voor iemand van zijn niveau maar krijgt niet altijd de vrijheid om nog een stap verder te gaan dan in deze film mogelijk was.  De scène met de verjaardagstaart in het restaurant bijvoorbeeld blijft één van de betere in de film en er waren allicht wel nog wat meer mogelijkheden om dit soort van gestoorde toestanden in de film op te nemen en alle remmen los te gooien bij Cranston.  Desondanks blijft “The Infiltrator” Cranston’s niet alleen beste film tot nu toe maar ook één van de betere keuzes voor wie één van deze dagen richting cinema trekt.