Iedereen die dacht dat Chan-Wook Park zijn stijlvolle edoch ultragewelddadige wraaktrilogie (“Sympathy For Mister Vengeance”, “Oldboy”, “Sympathy for Lady Vengeance”) zou opvolgen met een nieuw bloederig ballet is er aan voor de moeite. “I’m A Cyborg, But That’s OK” is immers een romantische komedie. Of toch iets dat daar dicht bij aanleunt. Aangezien alles zich afspeelt in een psychiatrische instelling waar zelfs nurse Ratched haar koekoekseieren niet zou durven tellen, is dit vooral een film die we eerder voorschotelen aan de liefhebbers van Oosterse cinema en niet zozeer aan de fans van pakweg “Music And Lyrics”. Om maar te zeggen dat Parks nieuwste geen spek voor ieders bek is. Zelfs fans van bovenvermelde trilogie zullen herhaaldelijk in het haar krabben bij de freewheelende toon van deze prent.

Young-goon (Su-jeong Lim) is een tienermeisje dat werd opgevoed door haar grootmoeder. De oude bes leefde in de waan dat ze een rat was, en één heeft ervoor gezorgd dat ook in de bovenkamer van Young-goon wat misloopt. Young-goon is er van overtuigd dat ze een cyborg is. Ze eet geen menselijk voedsel, maar likt aan batterijen en converseert (wanneer ze het gebit van haar grootmoeder in haar mond plaatst) met elektrische apparaten. Kortom, goed zot. Nadat ze een paar elektrische draden in haar armen ramt in de transistorfabriek waar ze werkt, wordt ze opgenomen in een psychiatrische instelling waar ondermeer ook de schizofrene kleptomaan Il-Sun (de in Azië populaire zanger Rain) verblijft. Die is in staat om de eigenschappen van mensen rondom hem te imiteren en slaagt er zo in om het vertrouwen van Young-goon te winnen. Al snel bloeit er iets moois tussen de twee…

“I’m A Cyborg, But That’s OK” is geen makkelijke film, maar dat hadden jullie waarschijnlijk al begrepen. Chan-Wook Park blijft visueel heel sterk bezig: zo was het al moeilijk om zijn vorige films als wegwerpexploitatie te beschouwen, net omdat het regiematig allemaal zo sterk in elkaar zat. Dat geldt ook voor deze film: let maar op de openingsscène in de fabriek waarin alle werkneemsters in een rood pakje nagenoeg dezelfde handeling uitvoeren. Het lijkt wel een hallucinogene versie van “Modern Times”.

Park steekt zelf niet onder stoelen of banken dat hij met deze film zo ver mogelijk wou afdwalen van het gewelddadige universum waarin hij zich thuis voelt. Eventjes zin om aan de oppervlakte te komen en naar adem te happen, omschrijft hij het zelf. Kwestie van eens een film te kunnen maken die ook door een jong publiek kan worden gezien.

Park flirt hier en daar met het musicalgenre en knipoogt uitdrukkelijk naar het genre van Jacques Demy, al trekt hij die lijn niet volledig door. De kleuren zijn trouwens zo fel gekozen dat het wel lijkt alsof Park een sprookje wil vertellen. Maar dan wel eentje waarin het hoofdpersonage eventjes dagdroomt dat ze in haar cyborgpakje de verplegers in het gekkenhuis afknalt. Toch stak Park zijn energie ditmaal niet in het choreograferen van bloedbaden, maar in het vorm geven van heel wat vredelievender fantasieën van Young-goon en de andere bewoners van de psychiatrische instelling. Zo kan één van de patiënten vliegen wanneer ze haar sokken tegen elkaar wrijft en er zit zelfs een serieuze knipoog naar “The Sound Of Music” in de film. Een gesuikerde Chan-Wook Park dus, wie had dat ooit durven en kunnen denken ?

Bij de extra’s van deze ‘Chan-Wook Park light’ liggen de interessantste aanvullingen te rapen in het interview met Park en in de making of.
Park verklaart zijn keuze voor de film en vertelt hoe het project zich gaandeweg ontwikkelde. Nu Park weet dat hij een familievriendelijke film kan maken, belooft hij dat zijn volgende film terug uitsluitend voor een volwassen publiek zal zijn. We houden ons hart al vast.