Toch even schrikken voor Warner, George Miller en iedereen met een neus voor goede (actie)cinema. De vijfde Mad Max-film Furiosa werd omringd door lovende perskritieken in mei 2024 wereldwijd uitgebracht en slaagde er ternauwernood in om zijn productiebudget van 168 miljoen dollar terug te winnen. Vooral in Amerika was de omzet desastreus: de film bracht er maar 67 miljoen op, en dat wordt bij dergelijke grootgeldprojecten gezien als een heuse flop. Best raar, aangezien de reeks deel uitmaakt van het cultureel filmerfgoed en de onder de Oscars bedolven voorganger Fury Road wereldwijd 380 miljoen wist binnen te rijven. Of hoe Furiosa wis en waarachtig een film is die via de thuisbioscoop een nieuwe kans verdient.

Furiosa werd door Miller negen jaar geleden netjes geïntroduceerd aan de zijde van kwade Max in Mad Max: Fury Road. In deze prequel legt Miller met naald, draad en tachograaf uit hoe Furiosa is geworden tot wie ze is. Deze keer niet met Charlize Theron op het voorplan, maar met Anya Taylor-Joy. Alvast een goede beslissing van Miller om niet te kiezen voor Theronverjongende CGI, een plan dat aanvankelijk op tafel lag. Straf is dat het script van Furiosa al kant en klaar was vooraleer Miller Fury Road verfilmde: Theron en andere betrokkenen moesten het zelfs helemaal lezen om zich gevoed met het verleden van het personage nog sterker te kunnen inleven.

Miller filmde alweer een heel sterke actiefilm bij elkaar, naadloos aansluiting vindend bij de vorige vier. Heel sterk, maar daarom niet de beste. Eigenlijk is dit zelfs maar de vierde beste uit de franchise: je moet niet vragen hoe sterk de drie die nog beter zijn dan wel niet zijn. Veel heeft ook met de tijdsgeest te maken: zowel Mad Max als Mad Max II zijn onlosmakelijk geschiedschrijvend verbonden met de jaren waarin ze werden gereleaset, respectievelijk in 1979 en 1981. Wat Miller toen liet zien was nieuw, controversieel, sensationeel en uniek en veroorzaakte de hartverzakkingen ook bij de gratie van het relatief kleine budget waarmee ze het levenslicht zagen. Mel Gibson kwam daarbij onder de aandacht van het grote publiek als getergde (ex-)politieman die in het eerste deel komaf maakt met een motorbende die zijn vrouw en kind vermoordt, en die in de sequel moet zien te overleven in een postapocalyptische woestenij waarin meedogenloos om olie wordt gestreden. En dat twee keer binnen een tijdsframe van amper negentig minuten: exploitatie draaiend op snelheid en intelligentie. Midden jaren tachtig volgde de milde uitschuiver Mad Max Beyond Thunderdome, en zelfs die smeekt er nog om om minstens een keer per jaar in de digitale schijvendraaier te mogen tollen.

In 2015 toonde Fury Road aan dat Miller het nog steeds kon: andermaal draaiden de actiecomposities overuren en kreeg je welhaast bovennatuurlijk gechoreografeerde zandkorrelclashes en crashes te zien met motoren, vrachtwagens, duinwagens en er zal vast ook wel ergens een bakfiets tussen gezeten hebben. Een film die de erfenis van de Rockatansky-franchise geen oneer aandeed, ook niet met Tom Hardy als nieuwe hoofdrolspeler. En Theron was fenomenaal goed als Furiosa, die een verbond sloot met Max in haar strijd tegen de zotte Immortan Joe.

In Furiosa’s origineverhaal is Joe niet eens de grootste zot in het kegelspel: dat blijkt Dementus (Chris Hemsworth met heel veel baardhaar en een Kapitein Haak-neus) te zijn die in het eerste halfuur de plot opstookt door de moeder van Furiosa te vermoorden. Opnieuw een wraakverhaal dus, een dat zich over vijftien jaar uitsmeert en waarin Furiosa en Dementus na heel wat vlam in de pijp-gevechten en -achtervolgingen onverbiddelijk tegenover elkaar komen te staan in een toch wel ietwat bevreemdende climax.

Millers schaalvergroting is geen volledige winkelhaaktreffer: her en der stokt de plot, en duikt het iets te diep in omkaderende wereldschepping waardoor de focus niet eens altijd op Furiosa of Dementus ligt. In eender welke losstaande film zou dit geen euvel zijn geweest, maar als je vergelijkt met Mad Max I, II en Fury Road voelt het wel als een mankementje aan. Wat niet wegneemt dat Furiosa: A Mad Max Saga – want zo heet de film officieel volledig – een opwindende brok tandvleescinema is en blijft. Een die visueel en tonaal heel dicht aanleunt bij Fury Road, zozeer zelfs dat je tijdens het eerste deel van de eindgeneriek een recap krijgt van die film. De weg daarnaartoe is bevolkt met een bonte verzameling freaks van alle randen en standen, en met bonanzabolides die vliegen, zoeven, snorren en exploderen. Het eerste halfuur zet al meteen de toon, en wie na het dubbele olietankertreffen in het midden zijn kin niet van de grond moet schrapen was die waarschijnlijk aan de ontbijttafel vergeten. De actietaferelen zijn zo adrenalinespuiend gaaf dat ze zelfs bij een tiende versie nog nieuwe details zullen prijsgeven. Het duurde naar verluidt achtenzeventig dagen om het centrale stuk in het midden te filmen: amai, onze Australische frak.

De thuisbioscooprelease brengt alles in je huis-, slaap- of andere kamer met uitstekend geluid en dito beeld. Wie gaat voor de 4K UltraHD-release (ook verkrijgbaar als steelbook) verwittigt best eerst de buren vooraleer de schijf te laten ronddraaien daar er nogal wat motorengeronk hoorbaar zal zijn. En na de film voorzie je best nog ruim anderhalf uur extra kijktijd voor een verre van onaardige set extra’s waarin je heel wat inzicht krijgt in de totstandkoming van film. Met als grootste brok info de net geen uur durende docu ‘Highway to Valhalla’ waarin interviews hand in gaan met beelden van achter de schermen en inkijk op het productieproces. Ook de kortere featurettes met een nadruk op de vertolkingen van Taylor-Joy en Hemsworth en het bitchin’ ontwerp van de voertuigen zijn je tijd meer dan waard.