Koppels die samen de afwas doen en daarbij naar Sex on Fire van Kings of Leon luisteren kunnen zich alweer naar de Valentijnsbioscoop reppen. De zweep- en stijgbeugelromance tussen Anastasia Steele en Christian Grey krijgt met Fifty Shades Freed eindelijk zijn ontknoping, en de kans dat daar traantjes bij vloeien is niet geheel onbestaande. Dat heb je met schaterlachkomedies natuurlijk.

Dat de Fifty Shades-trilogie ging scoren aan de kassa’s, was alles behalve een verrassing. De romans van E.L. James passeerden voor de verfilming van het eerste boek wereldwijd al door meer dan tweehonderd miljoen gretig graaiende vrouwenhanden, en de sm-romantiek op het scherm neerplanten was dan ook de logica zelve. Zowel in 2015 als 2017 vond de doelgroep gretig de weg naar het cinemapluche, al dan niet met vibrerende vaginaballen tussen de popcornpretzels. Het zal deze keer niet anders zijn.

Harde seks ga je niet vinden in de Fifty Shades-films die overduidelijk met een commerciële multiplexinsteek zijn gemaakt. Op zich slim gezien van de makers: door met neonkaarsvet belichte lijven van de naar elkaar smachtende hoofdpersonages die op de tonen van easy listening R en andere B met elkaar handboeirollebollen te tonen, cateren ze aan de behoeften van het publiek, terwijl ze netjes alle controverse uit de weg gaan. En dan is er nog de glossy omkadering: ’t zijn superrijke lijven, alles is jetset en de kraaiepoten zijn weggewerkt. De ultieme Temptation-fantasie dus. In overload, daar elke scène visueel gepimpt uit kleding-, interieur- en autobrochures voor de ‘rich and famous’ komt.

Kort door de bocht bekeken kan je Fifty Shades Freed beschouwen als de beste/betere uit de reeks. Het feit dat hij een kwartier minder lang duurt dan zijn voorgangers heeft daar uiteraard veel mee te maken. Maar ’t is niet de enige reden: de ongegeneerd overuren draaiende campfactor stuurt dit filmpje (bijna) naar het ‘zo slecht dat het goed wordt’-walhalla. Mooi werk alweer van de constipatiegrimas van Grey/Jamie Dorman. Al doen alle in de bijrollen gecaste acteurs/actrices ook hun best om alles zo stijfharkerig mogelijk in beeld te brengen. Zelfs het – in Fifty Shades of Grey – nog fris ogende acteren van Dakota Johnson is aan een onderhoudsbeurt toe in haar trien om te zien-modus.

Filmtechnisch stelt het uiteraard allemaal geen fluit voor. Wie het saaie mensen-pakje past, trekke het aan. Wie Fifty Shades of Grey en Fifty Shades Darker te pruimen vond, komt ook hier aan haar trekken. Zo simpel is het. En wie aan de vorige twee geen zak vond zal zich hier niet laten bekeren. En hoogstwaarschijnlijk zelfs het hele zootje links laten liggen. Tenzij de lokroep van ‘ik wil toch weten hoe het allemaal eindigt met het huwelijk Grey-Steele’ alsnog te sterk zou zijn. In dat geval ben je alvast getuige van de dijenkletser van het sm-jaar: die waarin mister Grey met de ingehoudenwoedeknop op elf zijn eega onder haar voeten komt geven omdat ze haar e-mailadres nog niet heeft aangepast nu ze een getrouwde vrouw is. Hét lef.