Een vrij slaapverwekkende thriller als titel Dream Lover meegeven, het is natuurlijk een beetje de nachtmerriekat bij de recensiemelk zetten. Al is dit eigenlijk een (iets) betere film dan de reputatie doet geloven: zij het (iets) beter zonder goed te zijn.

Kristy McNichol is een muzikante die onder de knoet ligt van haar bezitterige rijke vader. Hij verlangt van haar dat ze hem volgt op een reis naar Japan, terwijl zij haar eigen vleugels wil uitslaan door lid te worden van een jazzgroep. McNichols eigen wens wint het pleit, maar haar leven dondert van de rails wanneer ze op een nacht in haar huurappartement wordt overvallen en ze daarbij de overvaller doodt. Nachtmerries zijn van dan af haar deel, en om haar leven terug onder controle te krijgen neemt ze deel aan een experimenteel slaapprogramma dat haar in staat moet stellen om haar dromen te manipuleren.

Alan J. Pakula filmt het allemaal duister, donker, statisch en een beetje artyfarty: wat een speelse B-film kon zijn transformeert daardoor in een zichzelf veel te serieus nemende babbelfilm die te weinig echte spanning genereert en ook geen memorabele hoogtepunten oplevert. Het middendeel met de droommanipulatie op de voorgrond leidt weliswaar naar een interessante finale, maar ook die is eerder barok dan nagelbijtend. Een film met Hitch maar zonder cock.