Aangezien een horrorkomedie niet per se spannend moet zijn, hoef je Day Shift in principe geen gebrek aan spanning te verwijten. Daarmee is meteen het enige vriendelijke statement van dit stukje leesvoer gelost. Er zijn immers genoeg andere reden om deze film met wegspoelend okselzweet door te sassen. De meest frappante: grappig is deze film ook niet. Vijf keren een grap waarin Dave Franco in zijn boek plast of daar naar verwijst … dat zijn er op zijn minst zeven teveel.

Jamie Foxx heeft de eer en het genoegen trekpleister/publiekslokker te zijn als vampierenjager die in de San Fernando Valley elke dag/of nacht op zoek gaat naar bloedzuigers die zich in Los Angeles hebben gevestigd. En dat zijn er nogal wat. Zoveel zelfs dat de vampierenjagers zich hebben verenigd in een vakbond waar de jagers een faire prijs krijgen voor de hoektanden van dode vampiers. En dat op het moment dat een vampierenmadam nog meer ondoden met scherpe hoektanden wil lokken met een beschermende zonnebrandcrème waardoor ze ook overdag al eens kunnen buiten komen. Een premisse die te nemen of te laten is, en gezien de krakkemikkige scenario-opbouw is laten de slimste optie.

Aandachtige kijkbuiskinderen zullen op de aftiteling de naam Chad Stahelski zien staan bij het rijtje producenten. Die staat er niet toevallig: Stahelski is net als de hier debuterende J.J. Perry een voormalig stuntcoördinator en second unit regisseur die de sprong naar regisseur heeft gemaakt. Dus je kan zeggen dat dit een film is van de makers van John Wick maar dat zou naast de waarheid geweld aandoende zijnde marketing ook oneerbiedig zijn tegenover de baardharen van Wick. Nog een connectie met John Wick trouwens: coscenarist Shay Hatten schreef mee aan John Wick 3 en is in principe ook van de brainstormpartij voor delen vier en vijf uit die franchise. Hopelijk is hij dan beter op dreef, want de flauwiteiten die hij hier tegen het scherm kwakt zijn niet echt voor herhaling vatbaar.

En Perry kwakt ook: als stuntman en -coördinator pakt hij hier niet geheel onverwacht uit met heel wat gevechtsscènes, maar aangezien die allemaal onderling inwisselbaar zijn heb je het na de eerste eigenlijk wel al gezien. Opvallend wel dat je als vampier blijkbaar ook martialartstalenten onder de knie hebt. Al bij al goed dat Christopher Lee dat destijds niet wist of hij struikelde nog over zijn eigen cape.

Billenkoek dus voor deze inspiratieloze brij die naast repetitieve actie ook nog flauwe dialogen, gatenkaaspersonages en fladderplotpunten in de afprijsbak heeft zitten. Mocht er een vakbond van Nosferatu’s, Dracula’s en Jerry Dandridges bestaan, ze zouden de makers van deze bloedeloze affaire gerust voor de rechtbank mogen slepen wegens slaapverwekkende laster en eerroof. En geen rechter ter wereld die hen ongelijk zou geven.