Zhang Yimou maakt de laatste tijd films die uitstekend geschikt zijn om de kleurenpixels van je thuiscinemasysteem aan een lakmoestest te onderwerpen. Iedereen die in de stemming is voor somptueuze en weelderige ‘wushu’-films heeft aan de laatste drie films van Yimou een hele kluif. De spits werd afgebeten in 2002 met Hero, een historisch gekaderd avonturenverhaal dat met recht en reden nog steeds geldt als de beste herfstkleurenprent ooit. Opvolger House Of Flying Daggers (2004) injecteerde het zwaardgekletter met een fikse dosis romantische tragiek, en net als je dacht alles gezien te hebben stak Yimou nog een tandje bij met ‘Curse Of The Golden Flower’. Op visueel gebied althans, verhaaltechnisch is dit immers de minste van de drie. Maar dat zal de liefhebbers van mooi ogende cinema Chineze worst wezen: je komt ogen te kort om alle pracht en praal in één zitting te bewonderen.

Curse Of The Golden Flower is de duurste Chinese film dusver, met een geschat budget van 45 miljoen dollar. En dat is er aan te zien: van de eerste minuut af overdondert Yimou met zijn reconstructie van het koninklijk paleis. Je vraagt je af hoe ze destijds die ettelijke vierkante kilometer tapijt schoonmaakten zonder stofzuiger in de aanslag. Ook de actiescènes zijn opnieuw opvallend gechoreografeerd: een aanval door ninja’s is een eerste hoogtepunt, en dat blijkt dan nog maar een generale repetitie te zijn voor een nog spectaculairder aanval op het koninklijk paleis (buk je op tijd voor de rondvliegende sikkels) en het echte pièce de résistance: een clash tussen twee legers die een nieuwe definitie geven aan de term ‘elkaar in de pan hakken’.

Verhaaltechnisch loopt Yimou ditmaal echter wat verloren: na verloop van tijd lijkt dit allemaal wat op een Mandarijnse versie van ‘The Bold And The Beautiful’, en dat zal ook wel niet de bedoeling van Yimou geweest zijn. Shakespeare zal dichter in zijn referentieveld hebben gelegen: zowel ‘MacBeth’, ‘King Lear’, ‘Hamlet’ als ‘Othello’ krijgen met deze film een eerbetoon.

Het bronmateriaal van de film is trouwens een Chinees toneelstuk uit 1934, dat door Yimou en zijn team scenaristen werd herkneed zodat het zich ongeveer duizend jaar daarvoor in een meer historisch kader afspeelt.
In het jaar 928 om precies te zijn: keizer Ping (Chow-Yun Fat) vergiftigt zijn gemalin Phoenix (Gong Li) met een dagelijkse dosis Perzische fungus. Phoenix wil op haar beurt het naderende Chrysantenfeest gebruiken om haar malafide machtswellustige echtgenoot een serieuze hak in de achillespees te zetten. Ook de drie prinsen zijn in het royale verraad betrokken.

Waar Yimou zich tijdens zijn ‘werkjes voor cinefielen’-periode vooral op het verhaal concentreerde (‘Het Rode Korenveld’, ‘To Live’, ‘Raise The Red Lantern’) kiest hij hier andermaal voor stijl boven een sterk uitgebalanceerde narratie. Is dit erg? Goh… ergens wel natuurlijk. De lijm van elke goede film blijft een sterk verhaal, en hier schort het er dus wel een en ander aan. Maar in de reeks ‘het oog wil ook wat, en krijgt heel wat meer’ is dit net zoals de andere Yimou-films en heel wat andere recente Chinese actieprenten een film die zonder moeite het etiket ‘aanrader’ krijgt opgekleefd.

Extragewijs valt er op deze op deze Benelux-uitgave niets te rapen, op de ‘wordt verwacht’-trailers na. RCV voorziet wel de mogelijkheid om de film ook te bekijken met een gedubd Engels klankspoor. Al is de originele Mandarijnse geluidsband uiteraard te prefereren: de exotische klanken komen nu eenmaal beter tot hun recht dan de rechttoe-rechtaan Engels gesproken dub.