Het juiste aantal is niet bekend, maar in de Vlaamsche gazetten van 1984 stonden heel veel woorden. Proficiat aan wie ze allemaal heeft gelezen. Twee van die woorden worden hier zomaar even speciaal voor de welwillende Fillempiefanaat opgediept uit de vergeelde mottenbal- en muizenkeutelarchieven.

Het zijn dan ook mooie woorden: pretfilm en lachkraker. Geef toe, je komt ze zelden tegen in klikbeet. En misschien maar goed ook, kwestie van de je ne sais quoi erfenis van die woorden niet te onteren. Alhoewel ze in het jaar waarin Johnny Weismuller kwam te gaan en Band Aid kwam te komen nu ook niet precies naar waarde werden gebruikt, daar ze allebei opdoken in de aankondiging van Up the Creek en dat was allesbehalve een pretfilm en lachkraker. Ook toen al vals nieuws in de pers dus. Schokkend.

Los daarvan: krokante woorden uit een krokant decennium en er passeert toch een geslaagde grap of vijf in Up the Creek. Dus misschien waren weinig kieskeurige tieners die in augustus 1984 met hun zakgeld naar deze film trokken niet helemaal teleurgesteld. Al konden ze die maand ook naar Romancing the Stone. Of hun geld nog wat laten rentenieren daar ze na de zomervakantie het pluche bij Indiana Jones and the Temple of Doom, The Karate Kid of Police Academy met een bezoek konden vereren.

De zelfverklaarde lachkraker Up the Creek is een scheet in een fles. Dit is een van die films waarin de acteurs die studenten vertolken te oud ogen om nog geloofwaardig te zijn. Tim Matheson was tijdens de opnames al zesendertig, Stephen Furst dertig. Waardoor ze eigenlijk zes jaar eerder ook al te oud waren voor National Lampoon’s Animal House – maar daar viel het precies toch minder op. Zijn ook van de partij: de uit Porky’s geplukte en toen negenentwintigjarige Dan Monahan en de illustere onbekende en toen vijfendertigjarige Sandy Helberg die later een carrière zou uitbouwen als sitcomscenarist. De te oude acteurs worden wel wat gekaderd door bijvoorbeeld mee te geven dat het personage van Matheson al aan zijn twaalfde universiteitsjaar toe is, maar dan nog … Matheson kwam trouwens pas laat in de productie aan boord. Oorspronkelijk was Steve Guttenberg gecast in de hoofdrol, maar die gaf uiteindelijk – slimme jongen – de voorkeur aan Police Academy.

Enfin, vier (te) oude acteurs dus als studenten die als kneusjes van hun jaar door directeur John Hillerman worden verplicht om een rubberbootrace op een uiteraard wilde rivier te winnen teneinde de reputatie van de school op te krikken in ruil voor een gratis diploma. Jim Kouf – die later veel betere scenario’s zou schrijven zoals dat van Stakeout – tovert hier en daar een aimabele slapstickgrap uit de koker op en naast de rivier, maar zit gevangen in het keurslijf van een totaal oninteressante plot waarin zowel een stel rijkeluiszonen als een mesjogge militair de race willen saboteren en dynamiteren.

Het resultaat is een flauwe en vaak pijnlijke verzameling knullige grollen die wel samengesteld lijkt uit gekraste pellicule die op de montagekamervloer van Meatballs, Stripes en Revenge of the Nerds werd meegegraaid. En de komische timing die regisseur Robert Butler ooit wist te etaleren tijdens komedies die hij voor Disney draaide is hier ook niet echt te bespeuren. De hond Jake – leeftijd onbekend – is zowat de enige die naar behoren acteert en dat met wat vocale hulp van stemartiest Frank Welker – die dat jaar ook te horen was in Star Trek III en in de rilfilm en spanningskraker Gremlins. Wel nog een eresaluut voor wie het personage van Jennifer Runyon een James Bond-naam wist mee te geven. Hallo daar, Heather Merriweather.