De rek mag er dan een beetje uit zijn (en de sleet er een beetje op zitten), toch zijn er nog steeds meer dan genoeg redenen om het 'found footage'/'camcorderview'-genre niet met het badwater weg te gooien. Getuige de toch wel fijne “Paranormal Activity” en “REC”-franchises. Dat het genre ook buiten het horrorgenre levensvatbaar is blijkt uit Josh Tranks geslaagde debuut “Chronicle”. Een superheldenvariante die de Michael Bays van deze wereld met veel bigbudgetbranie zouden durven tackelen, maar het resultaat zou waarschijnlijk niet half zo charmant zijn als deze bewust lowbudget-aanpak.

Ruw bekeken heeft “Chronicle” de 'camcorderview'-gimmick niet nodig om te scoren. Door er wel voor te kiezen, kunnen de makers uiteraard de kosten drukken (zulke filmpjes kosten nu eenmaal minder om te produceren, zeker als je de cast volstouwt met onbekende acteurs), maar er is daarnaast een verhaaltechnische reden om er voor te kiezen. De zeventienjarige protagonist Andrew (goede vertolking van de vrij onbekende Dane DeHaan, die hiervoor eigenlijk uitsluitend bekend was door een bijrol in het derde seizoen van de HBO-reeks 'In Treatment') gebruikt de camera immers om zijn leven te registreren en op die manier wat zin te geven aan zijn niet zo fleurig bestaan. Zo heeft hij maar weinig vrienden op school, ligt zijn bedlegerige moeder op sterven en krijgt hij elke dag een fikse pandoering van zijn werkloze vader. Niet meteen een zorgeloze jeugd. Enkel met zijn neef Matt (Alex Russell) heeft hij wat contact, en het is Matt die hem samen met zijn vriend Steve (Michael B. Jordan) tijdens een feestje meetroont naar een geheimzinnig gat in de grond ergens in een weiland. Andrew zit niet echt te popelen om het gat aan een diepgaand onderzoek te onderwerpen, maar nadat Steve en Matt er zijn in afgedaald, raapt hij zijn moed bij elkaar en gaat hij hen achterna. Camera in aanslag, dat spreekt. Het gat blijkt het beginpunt te zijn van een rotsendoolhof die uitkomt bij een mysterieuze (buitenaardse) krachtbron. Waar het drietal zich zowaar al dan niet bewust flink aan laaft.

Eens terug in de bewoonde wereld ontdekken Andrew, Matt en Steve dat ze over telekinetische krachten beschikken. Dat die krachten niet zonder gevaar zijn, blijkt uit de neusbloedingen die ze geregeld krijgen. Maar die waarschuwing belet hen niet om de telekinese aan te wenden voor kwajongensstreken zoals een geparkeerde auto verplaatsen, koopwaar in de supermarkt laten rondzweven en zelfs kauwgom uit iemands mond te rukken. Vooral Andrew amuseert zich duchtig: niet alleen heeft hij met Matt en Steve eindelijk een vriendenkring, zijn gave zorgt er voor dat hij zich speciaal voelt. Tot Andrew ontdekt wat Spider-Man ook weet: dat er grote verantwoordelijkheden nodig zijn om met grote krachten om te gaan. Met andere woorden: dat er vodden komen van de telekinetische gave van Andrew, Matt en Steve is onvermijdelijk. Het knappe van die vodden is dat ze met minieme middelen toch maximale impact krijgen.

Josh Trank had aan een luttele vijftien miljoen genoeg om “Chronicle” te maken, en trok met dat geld zowaar naar Zuid-Afrika om daar (met de hulp van CGI uiteraard) de skyline van Seattle na te bouwen om die vervolgens te laten verwoesten. Of hoe Hollywood altijd wel een stukje magie zal blijven.

“Chronicle” mag dan niet de originaliteitshoofdvogel afschieten (het laat zich makkelijk pitchen als een kruising tussen “Spider-Man” en “Carrie”), zowel de regie, de centrale vertolkingen als het scenario van Max Landis (zoon van John zowaar) zijn allemaal fris en inventief genoeg om deze kroniek met een welverdiende schouderklop de nacht in te sturen. De slimme (telekinese)manier waarop Trank de camcorder-gimmick uitspeelt, zorgt ervoor dat de film niet al zijn troeven onmiddellijk uitspeelt en tot op het eind blijft verrassen en bekoren. Zeker omdat het onschuldige en speelse karakter gaandeweg evolueert naar een duistere thriller. Knap werk.