Dat Guy Ritchie een misdaadfilm heeft geregisseerd, is nauwelijks nieuws te noemen. De man doet (bijna) niet anders. Toch is het een misdaadfilm die ietsje anders is dan zijn andere: ditmaal geen serpentineplot met voice-overs, puberale humor of een oneliners spuiende elkaar voor de voeten lopende cast. Wrath Of Man - in heel wat landen uitgebracht onder de titel Cash Truck - is eerder schatplichtig aan de misdaadwerelden van pakweg Walter Hill of Michael Mann.

Al drukt Ritchie geen eigen stilistische stempel op het geheel, net omdat hij zijn gebruikelijke kenmerken laat vallen. Wat maakt dat Wrath Of Man zich als vrij kleurloos laat bestempelen. Opvallend is ook dat hij rustig zijn tijd neemt om het verhaal te vertellen: in de hoogdagen van de noir vertelden grootmeesters als Anthony Mann of Jules Dassin dit ongetwijfeld op zeventig minuten.

Ritchie schreef opnieuw zelf mee aan het script, al is het ditmaal geen origineel verhaal. De mosterdpitten vond hij in het uit 2004 stammende Jean Dujardin-vehikel Le Convoyeur van Nicolas Boukhrief. Ritchie zag er een mooie kans in om Jason Statham met wie hij in het begin van zijn carrière drie keer samenwerkte, de laatste keer voor het ‘misbegrepen’ Revolver in 2005 - nog eens voor de camera te krijgen. Statham kreeg dit keer een vrij ingetogen rol, ook al heeft hij intussen een reputatie opgebouwd van brutale hardgekookte en wijskrakkende actieheld die zowel met Dwayne Johnson als met haaien knokt. Dus ja, Statham zegt en doet af en toe iets cool om zijn fanclub ter wille te zijn, maar Wrath Of Man is in de eerste plaats een vrij duistere wraakfilm. Ritchie probeert het zo donker mogelijk te houden, al heeft hij het moeilijk om de echt commerciële actie-aspecten van het verhaal niet extra te belichten. Draai, keer of verpak het zoals je wil: je kan Wrath Of Man ook gewoon zien als een Charles Bronson-prent après la lettre.

Centraal staan overvallen op cashtrucks in Los Angeles. Vooral de geldwagens van Fortico Security zijn gegeerd, en het is bij dat bedrijf dat Statham als veiligheidsagent aan de slag gaat. Niet zonder reden zo blijkt. Spoilergewijs blijft het deksel dicht dus wie wil weten welke onderliggende reden Statham heeft om het gevaar op te zoeken … kijken is de boodschap. Het antwoord dient zich netjes verpakt aan in een zich van flashbacks bedienende en in vier delen - tussentitels inclusief - opgesplitste misdaadthriller. Verrassen doet het allemaal niet, maar dit doet wat het wil doen: finishen als een ongecompliceerde actiefilm die het klassieke boven het hypermoderne propageert. Een meer bezadigde - of luie, het is hoe je het bekijkt - Ritchie dus, maar wel een die zijn doelpubliek niet met een kluitje in het riet stuurt.

En altijd fijn ook om Eddie Marsan in een bijrol te zien. Of Andy Garcia, van wie het nu al een paar jaar niet duidelijk is of die man nu blij is of niet dat hij puffend en zuchtend mag opdraven voor stereotiepe bijrollen, ongeacht of hij nu de Amerikaanse president, een Zuid-Amerikaanse gangsterbaas, een burgemeester, een FBI-agent of ABBA’s Fernando vertolkt.