Na alles wat superspion Jason Bourne in het verleden overkwam was het onderduiken op een verre locatie het enige wat voor hem nog als optie openbleef. Zich schuil houden samen met zijn vriendin Marie. Die raakte destijds (in The Bourne Identity, remember de Austin Mini ?) buiten haar wil om betrokken in de jacht op Jason Bourne en kwam hierna dus in hetzelfde schuitje terecht waardoor ze net als haar spion-vriend op de vlucht moest slaan. Goa in India blijkt een veilige plaats te zijn voor het duo om uit de klauwen te blijven van de C.I.A. en andere (politie)diensten die over een arsenaal hoogtechnologische middeltjes beschikken om hun doel te bereiken en de gezochte spion te kunnen localiseren. Bourne lijdt nog steeds aan geheugenverlies en dat maakt hem voor de snoodaards een makkelijk slachtoffer om één en ander in zijn schoenen te schuiven. Wanneer de C.I.A. in Berlijn met een tot de rand gevulde geldkoffer belangrijke informatie probeert af te kopen loopt het voor de Central Intelligence Agency heel erg fout. Geheim agenten worden neergekogeld, de geldkoffer verwisselt van eigenaar en de info die men op het oog had blijkt ook al niet aan de verwachtingen te voldoen. En Jason Bourne, die wordt er ingeluisd want op de plaats van de feiten die nochtans zo goed in de gaten werd gehouden door de C.I.A., blijft een vingerafdruk achter van hem. Opzoekingen naar de identiteit van de verdachte botsen op de muur van Treadstone, een weliswaar ondertussen opgedoekt maar ultra-geheim project waar agente Pamela Landy Joan Allen aanvankelijk niets van afweet. Tot ze alle faciliteiten, logins, paswoorden en bevoegdheden krijgt van de kopman van de C.I.A. om nog iets dieper te kunnen graven, alleen geeft men haar wel heel weinig tijd ?

Zoals het een spionnen-film past is het 'plot' vanzelfsprekend heel wat ingewikkelder en veel meer omvattend. Men springt met het meeste gemak van de ene locatie en het ene land naar de andere kant van de wereld waardoor snel duidelijk wordt dat er nog heel wat meer partijen betrokken zijn dan onze beperkte synopsis doet vermoeden. Net zoals bij de meeste sequels kan ook The Bourne supremacy ook nu weer niet tippen aan de eerste film. Bepaalde scènes doen erg veel denken aan The Bourne identity (de Find Bourne scène van Chris Cooper wordt nu eens overgedaan door Joan Allen bijvoorbeeld), ook nu weer doet Bourne zijn uiterste best om zich dingen uit het verleden te herinneren, moet hij op de vlucht slaan, slaagt hij er telkens weer in om net uit de handen van de autoriteiten te blijven, enz... Dat er bij een sequel gelijkenissen zijn met de voorganger is onvermijdelijk en daar zal niemand je na het zien van deze 'Supremacy' nog moeten van overtuigen. Maar wat ons bijzonder gestoord heeft in The Bourne supremacy was het camerawerk. Scènes een flitsend karakter geven doe je niet door als een gek met de camera te gaan zwaaien want op die manier blijft maar heel weinig over van een gevechtsscène bijvoorbeeld die moet in beeld gebracht worden. Let er maar eens op hoe de camera tekeer gaat wanneer Bourne het in een appartement aan de stok krijgt met zijn collega die aan de handen is geboeid. De cameraman lijkt wel te lijden aan een vergevorderde staat van Parkinson wanneer hij nog maar eens toont hoe het niet moet wanneer de zwart-wit foto van de vermoorde Neski met echtgenote en kind in beeld wordt gebracht. Het gebeurt op een manier die zelfs een amateur-filmer niet tot enige tevredenheid zou stemmen. Verrassend dat we dit zien in een film onder regie van Paul Greengrass. Die bewees met Bloody Sunday nochtans dat het aanwenden van specifieke camera-technieken een flinke meerwaarde kan betekenen voor een film. Maar een commerciële actie-thriller als The Bourne supremacy is natuurlijk andere koek dan het meesterlijke Bloody Sunday, met andere woorden niet voor iemand als Greengrass. Wat in Bloody Sunday een sublieme aanpak was, werkt niet voor deze film. De makers van The Bourne supremacy hadden gelijk toen ze na het zien van Bloody Sunday de positieve punten opsomden. Maar Bloody Sunday was realiteit, Bourne is spektakel en entertainment, een hemelsbreed verschil.

Het belet natuurlijk allemaal niet dat Matt Damon zich als actie-held/Jason Bourne goed in zijn vel voelt en als superspion weeral eens mag pronken met een aantal wel heel uitzonderlijke skills (weinigen zo snel een SIM-kaartje zien vervangen !) en bij momenten zelfs sneller lijkt dan zijn eigen schaduw. De achtervolgingsscène naar het eind van de film toe zorgt voor het meeste spektakel maar bewijst ook hier dat de doorsnee spion er altijd zonder kleerscheuren van betekenis vanaf komt en J.B. is hier geen uitzondering op. Even in volle achtervolging snel een schotwonde ontsmetten door middel van de meegegrabbelde fles sterke drank uit het grootwarenhuis, het zijn van die dingen die de meest kritische kijkers wel aan het lachen zal brengen). Maar... The Bourne Supremacy, gebaseerd op de tweede spionage-roman van Robert Ludlum die al in 1986 verscheen, zal scoren aan de Belgische Box-Office. Al was het enkel maar omdat er opnieuw voldoende ingrediënten aanwezig zijn die de actiethriller-fanaat naar de zalen doet trekken…