I love David Fincher krijg je op een op een bepaald moment vluchtig te horen bij monde van een van de bijrolpersonages. Een zogenaamde throwaway line die netjes het ludieke fungehalte van Bottoms samenvat, zeker als je weet dat deze film zich laat bekijken als een kruising tussen Revenge of the Nerds en Fight Club.

Bottoms is het geesteskind van regisseuse Emma Seligman en actrice/scenariste Rachel Sennott, die hiervoor al samenwerkten aan het even opvallende Shiva Baby. Het paar liep samen school op de universiteit van New York, waar Sennott een kamer deelde met Ayo Edebiri, en die mag hier de tweede hoofdrol vertolken. Een werk dus van mensen die elkaar door en door kennen en een geschiedenis delen, en dat niveau van vertrouwen en respect voor elkaar levert een geestige en zelfs grotendeels geïmproviseerde komedie op. Een die weliswaar heel nauwgezet de krijtlijnen volgt van de schoolse tienerfilm, maar genoeg gezond verstand etaleert om het voorspelbare een recalcitrante draai te geven.

Die draai leidde ertoe dat beide dames het niet gemakkelijk hadden om hun film gefinancierd te krijgen, zelfs niet met Elizabeth Banks aan boord als coproducente. Lesbische hoofdpersonages en balorige humor staan nog niet bij alle geldschieters bovenaan de verlanglijst, zo blijkt.

Bottoms wentelt zich in de liefde voor de underdog. Sennott en Edebiri chambreren als PJ en Josie, twee lesbische vriendinnen die beiden een crush hebben op twee goddelijke klasgenotes die nogal onbereikbaar zijn omdat PJ en Josie niet meteen tot de populaire kliek behoren. En ook wel omdat het niet echt zeker is of de objecten hunner dromen zelf ook lesbisch zijn. Op een onbewaakt moment besluiten PJ en Josie een zelfverdedigingsclub voor studentes op te richten. Voor hen vooral een reden om zo hun droomlieven aan boord te krijgen voor wat lichamelijk contact, maar de leden van de club nemen het meppen, vloeren en bloedneuzen kloppen al snel heel erg serieus.

Geestig is dat Seligman en co de grap bewust over de grens doortrekken: het knokken gaat blotevuistgewijs tegen het kraakbeen en naar het eind toe vallen er zelfs doden zonder dat daar een haan naar kraait. Geen nauwe doorgangen hier om de brede komedie te begrenzen. Bottoms krijgt ook goede punten voor het ongebreideld enthousiasme van de cast. Lang niet alle plotwendingen of improvisaties gaan in het doel, maar zelfs de mindere momenten gloeien en vloeien netjes in het geinige pak van een komedie die zichzelf tegelijkertijd niet en wel serieus neemt en nergens onnozele vlaktes opzoekt. En er zijn boodschap voor gelijkheid ook niet indramt, maar hoogstens gebruikt als kapstok voor een zottekotplot met ruime hak en tak sitcomlijnen. Hoe schoon en mooi zou het niet zijn indien Fincher zich ooit op de zinsnede I love Bottoms zou laten betrappen?