Kwalitatief gezien was het in 1987 op de mensheid losgelaten Beverly Hills Cop II al een neerwaartse beweging vergeleken met de oerknalactie van de eerste die drie jaar eerder de multiplexen in vuur en vlam had gezet. Al was die twee wel een meesterwerk in vergelijking met de drie die de zomer van 1994 een nare smaak kwam bezorgen.

Een film die – zo lijkt het wel – niemand echt wou maken. Zelfs Murphy zelf niet, want die had zich over de tweede ook al negatief uitgelaten. Al heeft alles wel een prijs in Hollywood: voor Murphy lag die in 1994 op een salarisstrookje van vijftien miljoen dollar. Dat vond hij uiteindelijk genoeg om voor een derde keer de smeris van Beverly Hills Cop te incarneren.

Opvallend is dat zelfs producenten Jerry Bruckheimer en Don Simpson er al tijdens de preproductie de brui aan gaven na aanslepende onenigheid met Paramount over het productiebudget. Niet dat geld het enige issue was: het vinden van een geschikte plotlijn nam immers ook potsierlijke proporties aan. De bedoeling was om – net zoals dat bij Beverly Hills Cop II ook was – Axel Foley in Londen te droppen om Bogomil (Ronny Cox) te redden uit handen van terroristen tijdens een internationale politieconventie. De vele vertragingen in het opstartproces zorgden ervoor dat Cox forfait gaf wegens ‘dubbele boeking op de agenda’. Ook John Ashton gaf er om dezelfde redenen de brui aan. Of misschien zag hij/zagen zij gewoon de bui al hangen. Waardoor enkel Judge Reinhold aan boord bleef als sidekick van het eerste uur.

Belandden naast het Londenscenario nog naast de ontwerptafel: een script van Robert Towne, nog een Londenidee waarin Murphy aan John Cleese zou worden gekoppeld, een Scotland Yard-script met Sean Connery en zelfs een cross-overvoorstel met Crocodile Dundee. Radeloosheid klonk op den duur wel heel zuur. Finaal kwam Steven E. De Souza met de winnende pitch voor de dag, een die zich vlot laat omschrijven als Die Hard In een pretpark.

Intussen had Joel Silver de productionele zijde van Simpson en Bruckheimer overgenomen. Maar ook hij bleef het project niet trouw. En dan moest er ook nog een regisseur worden gevonden. John Landis was alvast een verrassende keuze. Hij had weliswaar al twee films met Murphy gedraaid, maar hun werkrelatie zat in het koelvak na strubbelingen tijdens Coming to America. Blijkbaar had de dooi zich ingezet. Of het op zijn centen zittende Paramount er goed aan deed Landis te engageren is een andere vraag. Landis staat niet meteen bekend als de meest economische regisseur: wat oorspronkelijk begroot was op vijfentwintig miljoen dollar, zou afklokken op een budget van zeventig miljoen, Murphy’s riante vergoeding inclusief. En dat allemaal voor een film die overduidelijk te kampen heeft met een in metaalmoeheid grossierende plot waarin nauwelijks animo te rapen valt.

Murphy doet wat hij kan/wil met het karige materiaal, Hector Elizondo slaagt er niet in om Ashton te doen vergeten, de slechteriken zijn saai een Landis weet niet hoe hij alles visueel aantrekkelijk kan maken. De enige die zich nog wat schijnt te amuseren is Reinhold. Landis gaf trouwens toe dat hij wist dat het script bagger was, en dat hij hoopte dat Murphy het kon redden met zijn gebruikelijke routines. Maar Murphy vond de jongensachtige branie niet meer passen nu Foley al wat ouder was en hij besloot opzettelijk om het in vergelijking met de vorige twee bewust bedeesder te spelen en het meer actie- dan komediegericht te maken. Murphy was tijdens de opnames sowieso wat uit zijn hum omdat heel wat van zijn recente films het niet zo goed hadden gedaan aan de kassa’s. Verlossing bracht deze prent alvast niet, daar hij ook nu weer kopje onder ging aan de kassa.

Wat dus de vraag doet stellen wie naast de Paramountbonzen en misschien Judge Reinhold echt zin had in Beverly Hills Cop 3? Gezien het lamme resultaat, waarschijnlijk niemand. Of hoe de franchise tien jaar na het trendsettende Beverly Hills Cop was verwaterd tot een inspiratieloze brij. De hitte is hier allesbehalve aan.