Liefde. Soms is die naar het schijnt pollenvrij in de lucht te bespeuren, te ruiken en te voelen. In 84 Charing Cross Road houden Amor en Cupido zich echter netjes schuil tussen letters, leestekens, enveloppen en postzegels.

De twintig jaar durende correspondentie die de Amerikaanse schrijfster en boekenwurm Helene Hanff voerde met de Britse boekenverkoper Frank Doel toont dat liefde, respect en passionele woordenstromen mensen die mijlenver van elkaar verwijderd zijn kunnen verenigen. Voorwaar, een schone gedachte.

Hanff was op zoek naar een paar obscure Britse boeken. In New York kon ze die niet vinden, dus stuurde ze haar vraag naar de Londense boekenwinkel Marks & Co nadat ze een advertentie van hen zag in een literatuurmagazine. Aanvankelijk ging de correspondentie tussen Hanff en Doel uitsluitend over boeken, gaandeweg deelden ze inzichten in het leven en triviale onderwerpen met elkaar. Hanff stuurde uiteindelijk ook kerstgeschenken naar Doel. Naderhand ontving ze zelfs brieven van andere medewerkers uit de boekhandel en van Doels echtgenote.

Hanff schreef in 1970 een boek dat handelde over haar pennenrelatie met Doel. Een relatie die begon in 1949 en eindigde in 1969. De twee hebben elkaar nooit in levende lijve ontmoet: Doel stierf in december 1968, en pas in de zomer van 1971 reisde Hanff naar Doels toen reeds gesloten boekenwinkel. Een bitterzoete coda. Het pand op 84, Charing Cross Road is er nog steeds en is sinds 2016 een vestiging van McDonalds. Oh Lordie. Daarvoor huisden er ook al een platenzaak, pub en restaurant.

Anne Bancroft bleek een grote fan van het boek van Hanff dat in 1975 tot een televisiefilm en in 1981 tot een toneelstuk werd bewerkt. Echtgenoot Mel Brooks kocht de rechten voor haar en produceerde vervolgens zelf de verfilming van het boek en het stuk. De lieverd. Bancroft bijt zich met een zichtbaar genoegen vast in de erudiete, koppige en praat- en schrijfvaardige Hanff. De rol van de ietwat schuchtere en teruggetrokken Doel is nagenoeg perfect op het lijf geschreven van Anthony Hopkins. Eerder waren beiden ook al samen te zien in het eveneens door Brooks geproduceerde The Elephant Man.

Wanneer regisseur David Jones door middel van de filmische vrijheid de twee uiteindelijk als het ware rechtstreeks tegen elkaar laat praten, hoeft niemand zich te schamen dat de kroppen in de keel en de tranen in de ooghoeken de kop opsteken. Een mooie film. Niets meer, niets minder. Al kan je het ook als een kostbaar kleinood beschouwen.