Zijn ouders waren Joodse immigranten, zelf was Martin Ritt tot aan het Russisch-Duitse Verdrag van 1939 eigenlijk communist. Hij groeide op in de Lower East Side van Manhattan. Hij studeerde aan de DeWitt Clinton High School in de Bronx en trok na het afwerken van die studies naar het Elon College in North Carolina waar hij uitblonk in zowel boksen als (American) football. Daarna ging hij rechten studeren aan de St. John’s University. Het was enerzijds zijn visie op vlak van politiek en anderzijds een groeiende interesse in acteren en toneel die er voor zorgden dat hij zich aansloot bij het Group Theatre, een eerder radicale organisatie waar hij begon als acteur. Daar kwam hij niet alleen in contact met toneelschrijver Clifford Odets maar ook met Nicholas Ray en Lee Strasberg. Elia Kazan kende hij al van net voor zijn lidmaatschap, hij was het immers die Ritt warm had gemaakt om de stap richting acteren te zetten.

In 1937 maakte Martin Ritt zijn debuut in Odets’ stuk Golden Boy (1937) in New York. Met uitzondering van zijn dienstplicht in de oorlog bij de Army Air Force bleef hij er acteren gedurende ongeveer tien jaar. Maar ook tijdens de oorlog bleef hij actief. Zo was hij niet alleen in de toneelversie (1943) maar ook in de filmuitvoering van Winged Victory te zien.

Na de oorlog keerde hij terug naar het toneel. In 1946 regisseerde hij zijn eerste Broadway-toneelstuk. Toen hij terugkeerde naar het medium televisie die in die tijd aan een heuse opmars bezig was regisseerde hij ongeveer 150 live drama’s en was tussen 1948 en 1951 zelf te zien in pakweg 100 producties. Maar dan zorgde zijn vroegere lidmaatschap van de Communistische Partij er voor dat hij op de zwarte lijst terechtkwam. Het toneel was de enige uitweg. Daar was hij uitzonderlijk eens te zien als acteur, een andere keer als regisseur maar dit was ook de periode waarin hij les gaf aan de befaamde Actor’s Studio en grootheden in wording als Paul Newman, Rod Steiger, Lee Remick en Joanne Woodward de knepen van het vak leerde.

Het was uiteindelijk producent David Susskind die de carrière van Martin Ritt weer vlot trok door hem in 1956 de kans te geven zijn eerste film te regisseren. Het werd de verfilming van het tv-stuk A Man Is Ten Feet Tall van Alan Arthur, een project dat de titel Edge of the City kreeg. Het werd een rauwe film die zich afspeelde in het havengebied van New York en als basis de vriendschap tussen verschillende rassen had. Martin Ritt heeft immers altijd een uitgesproken, concreet en zelfs radicaal standpunt gehad wat racisme (denk maar aan The Great White Hope) en het unionisme (getuige daarvan Norma Rae) betreft. Daarnaast is hij zich altijd blijven verzetten tegen de zwarte lijst, iets wat hij met The Front extra in de verf zette, zij het op een luchtige, komische wijze.

Van de drie romans of werken van William Faulkner die Ritt heeft verfilmd kwam The Long Hot Summer (1958) het best tot zijn recht ondanks een door de studio verplicht happy ending.

Een film die zeker nog het vermelden waard is : The spy Who Came in from the Cold uit 1965, zonder twijfel één van de betere spionagefilms uit de tijd dat dit genre heel populair was.
Martin Ritt was een getalenteerd regisseur die meerdere acteurs en actrices (bege)leidde naar een Oscar : Sally Field, Melvyn Douglas, Patricia Neal… Wie zegt Sally Field en Martin Ritt denkt aan Norma Rae zonder twijfel Ritts meest memorabele film uit de jaren ’80 die de actrice niet alleen een Academy Award maar ook de Prijs voor beste actrice op het Filmfestival van Cannes opleverde.

We schreven daarnet al dat Martin Ritt in 1944 te zien was als acteur in Winged Victory maar daar bleef het niet bij. Zo was hij als acteur onder andere te zien in Der Richter und sein Henker/End of the Game (een Duitse film uit 1975) en The Slugger’s Wife (1985). Hij verleende ook zijn medewerking aan de documentaires Hollywood on Trial (1986) en 50 Years of Action (1986).