Somewhere in Time
verdeler
acteur/actrice (14)
regisseur (1)
producent (1)
director of photography (1)
scenarist (1)
componist (1)
Waarom een technisch ingewikkelde teletijdmachine bouwen als je ook door zelfhypnose in de tijd kan reizen? De techneutenvraag die als een satijnen deken over Somewhere in Time hangt, een überromantische liefdesgeschiedenis waarbij niet zozeer de waterrimpelingen maar wel de tijdsgolven te diep bleken.
Sciencefiction-, fantasy- en gebalde spanningsmaestro Richard Matheson adapteerde zelf zijn uit 1975 stammende roman Bid Time Return voor de filmadaptatie die als titel Somewhere in Time meekreeg. Een adaptatie die volgens velen beter is dan het boek, al zorgde de film niet voor veel animo tijdens zijn initiële release. Maar hij bleef overeind in cultmiddens: onder meer door heel veel herhalingen op kabelzenders vond de film alsnog een gretig omarmend publiek. Er bestaat zelfs een internationale fanclub: Insite, the International Network of Somewhere in Time Enthusiasts, compleet met officieel fanzine en alles erop en eraan.
Dat zullen de makers waarschijnlijk niet hebben vermoed toen ze zagen hoe de film in het najaar van 1980 heel stilletjes in de zalen kwam en er nog stiller uit verdween. Nochtans waren er heel wat enthousiaste krachten aan het werk bij Somewhere in Time. Regisseur Jeannot Szwarc kreeg na het succes van Jaws 2 een film ‘cadeau’ van Universal en koos eigenhandig dit project. Ook Christopher Reeve vocht voor de film nadat zijn manager hem initieel niet eens het script wou laten lezen. Aimabel script nochtans, zeker binnen de krijtlijnen van gedoemde en verdoemde liefdesgeschiedenissen.
Reeve is een theaterauteur die tijdens een writer’s block neerstrijkt in het Grand Hotel op Mackinac Island in Michigan. Een echt bestaand hotel trouwens: gebouwd op het einde van de negentiende eeuw en onder meer Thomas Edison, Mark Twain en een fiks aantal Amerikaanse presidenten testten er ooit het ledikant uit. Een exquisiet mooi hotel ook, getuige de vele sfeervolle plaatjes die Szwarc en director of photography Isidore Mankofsky er mochten schieten. Het hotel lijkt hier zelfs een personage op zich, zeker omdat het de enige plaats is waarin Reeve zichzelf naar het verleden kan transponeren. Wat het Overlook Hotel was voor The Shining is het Grand Hotel voor Somewhere in Time. Of hoe 1980 een opvallend filmjaar bleek te zijn voor fans van frappante hotelarchitectuur.
In het Grand Hotel raakt Reeve onder de indruk van het aura van Seymour die aan het begin van de twintigste eeuw een gevierde theateractrice was. Gefascineerd door een foto van haar en aangetrokken door het aura van het mysterie besluit Reeve – na een ontmoeting met een tijdreisprofessor – zichzelf terug te ‘wensen’ naar 1912 om Seymour in het echt te ontmoeten. En yep, dat lukt en ook yep, de liefdesvlam slaat in de pan. Niet naar de zin van Christopher Plummer als Seymours manager die zijn pupil wil behoeden voor mansvolk dat haar van haar carrièrepad kan afbrengen.
Somewhere in Time is een als metafysisch liefdesdrama verpakte fantasyfilm die tegelijkertijd mooi en frustrerend is. Mooi omdat hij dat is, frustrerend omdat je voelt dat er een nog betere film in de raderen huist dan degene die er uiteindelijk is uitgekomen. Nog iets meer oempf en panache ware welkom geweest. Wat niet wegneemt dat wat Somewhere in Time goed doet ook echt goed is: Seymour is sprookjesboekhypnotiserend aantrekkelijk, Reeve vindt de juiste toon tussen charmant en onhandig om als kijker mee te zijn met zijn romantische queeste en naast het reeds aangehaalde hotelgeflirt draagt ook de zwierige score van John Barry – die flarden Rachmaninoff in zijn soundtrack verwerkt – bij aan de zeemzoete kracht en pracht van dit brokje liefdesgraniet dat een faire herontdekkingskans verdient.
03-10-1980 | Plaats 2 | $ 1.203.011 |