Stel dat ze bij Pixar het idee zouden hebben om ooit een live-actionfilm te maken in plaats van een animatiefilm – niet doen a.u.b., jongens, meisjes en anderen – dan zou het resultaat er op een slechte dag kunnen uitzien als John Krasinski’s If.

Een zachtaardige kindvriendelijke film die opzichtig hengelt naar diepgravend drama, en met een verhaal op de proppen komt dat origineel slim wil zijn. En tweemaal doel mist: diepgravend blijkt plat ongeïnspireerd en origineel slim ingewikkeld saai. Hopelijk vinden de kinderen die deze film voorgeschoteld krijgen het wel allemaal sniffig en geestig. Puur op het ontwerp van de imaginaire wezens die If bevolken zou dat laatste best wel eens kunnen: dat concept is eigenlijk zowat het enige aspect dat min of meer overeind blijft.

Krasinski had na zijn twee stille A Quiet Place-horrorprenten duidelijk zin in iets helemaal anders. Want stil is deze overbabbelprent alleszins niet. Centraal staat de twaalfjarige Bea (Cailey Fleming, die je kan kennen van haar stevige rol uit The Walking Dead). Haar moeder is al een tijdje geleden gestorven aan kanker, en haar vader (Krasinski zelf) moet een hartoperatie ondergaan. Waarop de meid dan maar komt logeren bij haar grootmoeder (Fiona Shaw), en in haar gebouw ziet Bea al snel vreemde creaturen rondhossen. Die vindt ze allemaal terug in het appartement van ene Cal (Ryan Reynolds). Net als Cal blijkt Bea alle afgedankte imaginaire vrienden te kunnen zien – want kinderen geloven daar niet meer in eens ze de volwassen leeftijd hebben bereikt. Waarop Cal en Bea besluiten om de fantasiewezens aan nieuwe – en soms ook oude – baasjes te helpen.

Dit klinkt toch als een kinder-, familie- of speelse volwassenenfilm met potentieel, ben je misschien geneigd te peinzen. Dat mag, maar helaas gatenkaas … het script komt nooit tot leven. Het drama is goedkoop, de humor vrijblijvend, en de stukken klikken schots en scheef in elkaar. Krasinski weet zijn film wel goed te verkopen door heel wat bekende acteurs en actrices te strikken voor de imaginaire stemmen. De meest waardige is die van de inmiddels overleden Louis Gossett Jr., die onlangs ook nog te zien was in The Color Purple. Wie goed luistert herkent onder meer ook nog Steve Carell, Phoebe Waller-Bridge, Awkwafina, Emily Blunt, George Clooney, Bradley Cooper, Matt Damon, Richard Jenkins en Sam Rockwell. De geestigste grap hierbij staat helemaal verborgen op de eindgeneriek met and introducing Brad Pitt as Keith. Geestig omdat Keith een onzichtbare denkbeeldige vriend is die de volledige film derhalve niet zichtbaar is en ook niets zegt. Je hoort Pitt dus nooit, en zijn niet-bestaande cameo is een gniffelverwijzing naar Deadpool 2 waar hij ook al voor de grap op de aftiteling stond als onzichtbare superheld. Niet dat de kindertjes in het publiek om die grap zullen lachen, laat staan dat ze ze zullen opmerken. Mama papa oma opa buurman waarom staat Brad Pitt op de aftiteling als Keith – we hebben die toch niet gehoord? Kleine kans daarop.

Lachen zullen ze wel doen met Blue, de paarse ietwat bij Sulley uit Monsters Inc. aanleunende lamme goedzak die het meest prominent op de poster en in de plot mag. En zelfs mag figureren in de alternatieve titel Blue & Co waaronder de film bij ons in de zalen loopt.

2024 is precies geen denderend jaar voor denkbeeldige kennissen: nadat eerder de horrorinsteek Imaginary al op hoongelach werd onthaald, krijgt ook deze If een weinig flatterend rapport. Verdekke toch. Gelukkig dat er nog genoeg imaginaire lezers zijn die tot op het eind bij de les blijven. Hela … Octavia, hier blijven gij.