Bleef De Here Zij Geloofd gelukkig in de dug-out: de Luca Guadagnino van het vervelende Bones and All. Kwam De Here Zij Geprezen gelukkig wel mee aan de opslag: de Luca Guadagnino van het wervelende Call Me by Your Name.

Want wervelen doet het zweterige tennisspektakel Challengers zeker. Net als in Call Me by Your Name draait nagenoeg alles rond liefde en seks, zij het ditmaal niet met romantisch hunkeren op de voorgrond. Seks – en het verlangen ernaar – is hier in de eerste plaats een pasmuntwapen dat door de personages wordt gebruikt om te getten wat ze wanten.

Een verhaal dat je niet zozeer verteld krijgt met brave Hendriken of devote Maria’s op het voorplan, vandaar dat er ruim baan wordt gemaakt voor drie ‘gedreven individuen’ die eigenlijk even pedant als eikelig zijn. Deel van de leut weliswaar in deze zwierig-geestige relatieknobbel die bij elkaar werd gepend door Justin Kuritzkes, de echtgenoot van Celine Song. Haar Past Lives had het ook al over een liefdesdriehoek, zij het een van een andere orde. Edoch, ander verhaal, andere film, ander stukje leesvoer.

Een vrouwelijke en twee mannelijke tennissers … daar draait het zowat om in Challengers. De film begint met de finalewedstrijd van het enkelspel voor mannen in een uitdagerstoernooi waar de deelnemers punten voor de US Open bij elkaar kunnen sprokkelen. Die match blijkt slechts een kapstok om via flashbacks het verhaal te vertellen van de drie protagonisten. De twee finalisten kennen elkaar al dertien jaar en waren ooit vriendelijke rivalen tijdens hun weg naar de top. De blonde is de meest bedeesde van de twee, de zwartekop de meest uitbundige. Tijdens een sponsorfeestje regelden de twee jonge veulens ooit een dubbele date met een uitdagende tenniskampioene in spe. Een beslissing die hun vriendschap daarna zwaar op de proef zal stellen, en die bij alle drie de minder fraaie kanten van hun karakter laat opborrelen als een geisercascade ergens op 64° noorderbreedte.

Guadagnino tekent Challengers met heel gretige penselen: aanstootgevende censuurfragmenten ga je weliswaar niet vinden, maar qua suggestieve potporie gaat de Italiaan zo ver als hij maar enigszins kan en mag binnen de lijnen van commerciële Amerikaanse cinema. Die suggestieve flair maakt alles bij momenten eerder extreem puberaal dan uitgesproken volwassen, maar zelfs die aanpak past bij de teneur van de film waarin (de weg naar) individuele topsport als een oord van vitrioolverderf wordt voorgesteld. Meteen een reden waarom het dubieuze happy end toch ietwat ehm … dubieus is.

Al is wat Guadagnino en Kuritzkes willen tonen/vertellen tot op zekere hoogte bijzaak. Je hoeft Challengers niet zozeer te zien voor de moraal, maar gewoon voor de funfactor en filmmakerszwier. En die komen dubbel, dik en vet tot hun recht omdat de prent ook geen steken laat vallen op het acteursfront. Zendaya bewijst dat je veel dieper kan acteren in een karakterrol dan ergens in het middenveld van een visuele effecten-blockbuster, en vooralsnog sterke beloftes Josh O’Connor (zwarte Zweig) en Mike Faist (blonde Donaldson) voegen hier beiden een vlammende vertolking toe aan een steeds scherper wordend curriculum. En zelfs wie Challengers als leeghoofdencinema bestempelt, zal moeilijk anders kunnen dan toegeven dat het schone leeghoofdencinema is.

Trillende netten, botsende ballen, knellende schoenen en geboende mannenlijfbasten … ‘t komt allemaal je geestesoog voorbij, en je hoeft er niet eens naar te zoeken. Of zoals een Italiaanse potloodverkoper het zou (kunnen) zeggen: luca here luca here. En shadappe yo face.