Walter Pidgeon studeerde aan de Universiteit van New Brunswick en het ‘New England Conservatory of Music’ in Boston.

Hij werd gewond in Frankrijk tijdens de Eerste Wereldoorlog en verbleef hierdoor maar liefst 17 maand gehospitaliseerd waarna hij een tijdje werkte in Boston als bankloper en hierna verhuisde naar New York met als doel er acteur te worden. 

Na een korte kennismaking met het acteren in toneel maakte hij de overstap naar film in 1926.  Het was ook rond deze tijd dat de geluidsfilm werd geïntroduceerd.  Pidgeon had een heel specifieke, aangename baritonstem waardoor hij heel specifiek werd gevraagd voor musicals, een filmgenre dat toen nog relatief nieuw was.

In de jaren ’30 zorgde ziekte ervoor dat zijn carrière zich niet kon ontplooien als verwacht maar eind de jaren ’30 bezorgde MGM hem een aantal goeie rollen, inbegrepen de hoofdrol in de detective-reeks Nick Carter.

In heel wat films verscheen Walter Pidgeon als iemand die een pijp rookte én met een veelbetekenende glinstering in zijn ogen wat hem heel goed deed aansluiten bij iemand als Greer Garson bijvoorbeeld in films als “Mrs. Miniver” en “Madame Curie”.

Andere films/rollen die het vermelden waard zijn : die in “Man Hunt” van Fritz Lang waar hij de rol vertolkt van een jager die in Berchtesgaden op nog groter wild wil gaan jagen en natuurlijk die van pastor in “How Green Was My Valley” van John Ford waarin ook Maureen O’Hara te zien was.

In de jaren ’50 verlegde Pidgeon zijn interesse wat meer naar karakterrollen én was hij vijf jaar lang Voorzitter van de ‘Screen Actors Guild’.

In 1956 keerde hij terug naar Broadway met het stuk ‘The Happiest Millionaire’, in 1959 was hij te zien in de musical “Take Me Along”.

Hij overleed in 1984.