Tijdloos is hij, deze The Bad And The Beautiful. Een afrekening met ego’s in de filmwereld – zij het gezien de ambigue climax net niet tot op het bot – en tegelijkertijd een fascinerende blik achter de schermen van het Hollywood van de jaren veertig en vijftig. En zeker en vast gebaseerd op ware gebeurtenissen, al wordt er niemand met naam en toenaam genoemd.

Op het centrale platform staat producent Jonathan Shields – een uitstekend absorberende Kirk Douglas – die op zijn weg naar de top weinig scrupules vertoont en zowel letterlijk als figuurlijk over lijken gaat om zijn doel te bereiken. Jaagt hij daarbij tegen zich in het harnas: regisseur Barry Sullivan, actrice Lana Turner en schrijver Dick Powell die allemaal een mes in de rug – al dan niet ter hoogte van de schouderbladen – krijgen geplant.

Het scenario van Charles Schnee is in flashbackvorm opgebouwd waarbij de drie getuigenissen elkaar netjes opvolgen. De genesis van het script is het in 1949 verschenen magazineartikel Of Good And Evil van George Bradshaw. Daarin was het een theaterproducent die zelf beschreef hoe hij medewerkers onheus had behandeld tijdens zijn weg naar de top. MGM kocht de rechten en schoof het door naar John Houseman om het te produceren. Houseman besloot om het verhaal weg te halen van de theaterachtergrond en het in Hollywood te situeren. Kwestie van het allemaal heel dicht bij huis te houden. Douglas verzilverde de hoofdrol nadat eerdere pogingen om Clark Gable en Spencer Tracy te casten spaak liepen.

Vraag is natuurlijk welke Hollywoodpersonaliteiten Houseman, Schnee en regisseur Vincente Minnelli voor ogen hadden toen ze de film ontwikkelden. Grootste kanshebber om als voorbeeld voor Shields te hebben gediend is uiteraard de legendarische David O. Selznick, de schoonzoon van de al even legendarische Louis B. Mayer. Selznick produceerde zowel binnen het studiosysteem als voor eigen houtje tal van Hollywoodklassiekers – en flops – en zijn ego zorgde voor bergen spraakmakende Hollywoodverhalen. Ook Orson Welles en Val Lewton – getuige de duidelijke knipoog naar Cat People in het script – zouden mee in de inspiratiewieg hebben gelegen. Daarnaast werpen nog andere karakters een lijn uit naar bestaande personen: Alfred Hitchcock, Alma Reville, Erich von Stroheim, Josef von Sternberg en William Faulkner worden ook aangehaald als onofficiële inspiratiebron. Of hoe Vincente Minnelli naast de koning van de swingende Hollywoodmusical ook even de koning van het bijtende melodrama bleek te zijn.

Zij het wel met een film een die meer te bieden heeft dan zomaar wat tranentragiek. Wie in #metoo-tijden een boom over grensoverschrijdend gedrag en machtsmisbruik wil opzetten doet er goed aan om Minnelli’s viersterrenklassieker eens te bekijken. Een film over en van alle tijden, deze The Bad And Beautiful – zoveel is zeker. Douglas was de enige die zijn Oscarnominatie niet wist te verzilveren daar het beeldje voor beste mannelijke hoofdrol op de schoorsteenmantel van Gary Cooper belandde voor High Noon. Gingen wel met beeldjes aan de haal: het scenario, de vrouwelijke bijrol (Gloria Grahame), het zwart-wit productieontwerp, het zwart-wit camerawerk (Robert Surtees) en het zwart-wit kostuumontwerp (Helen Rose).