‘t Zat er aan te komen, helaas. Al dan niet met pindakaas. Dat het sluitstuk van Ti Wests Goth-trilogie – hoe kan je die drie films anders noemen – het niet zou halen bij de voorgaande twee delen. Vierdubbel jammer, want X en Pearl verdienden een scherpere opvolger annex afsluiter.

Let wel, Maxxxine heeft nog steeds genoeg gein en animo in de aanbieding, en zeker voor zelfverklaarde jarentachtighonden is deze prent verplichte kost. Maar een toch wel flauw script en vooral een uiterst banale afhandeling van de plot maken dat de vlam te lauw door de pijp knalt. Of hoe de derde in de reeks niet kan wat de vorige twee wel konden: heel stilletjes het nekvel beroeren. X als naar de gure plattelandsgruwel van The Texas Chainsaw Massacre knipogende seventieshorrorhomage, de sequel/spin-off Pearl als zich in de voegen van de Eerste Wereldoorlog roerende demonische karakterstudie.

Maxxxine is een rechtstreeks vervolg op X en speelt zich af in 1985. Maxine Minx (Mia Goth) vertoeft al een zestal jaar in Hollywood waar ze een carrière in de porno-industrie wist uit te bouwen. Maar ze wil meer: mainstreamsucces bijvoorbeeld. En dat hoopt ze te vinden nadat ze gecast is in de hoofdrol van een satanische horrorfilm. Dat net op het moment dat heel wat pornoactrices en andere onkuise dames zwaar verminkt dood worden teruggevonden. Dat Maxines leven ook gevaar loopt is wiedes, maar ze is niet van plan om haar ambitie door haar angsten te laten kelderen.

Waar West in X heel nauwgezet de sfeer van jarenzeventighorror wist te evoceren, bootst hij in Maxxxine secuur het verderf van de jaren tachtig na. Zij het eigenlijk op een verrassend brave manier: expliciet bloot is er nauwelijks te bespeuren, en de twee out there expliciet bloederige scènes – castratiemoment inclusief – vatten bij wijze van fanservice bewust knipogend de tijdsgeest van video en andere nasties. Ook de soundtrack zit er boenk op, net als de verwijzingen naar de puriteinse angst van de (schijnheilige) goegemeente die alles wat maar een beetje afweek van de norm als des duivels beschouwde. Zelfs Cyndi Lauper kwam op het hakblok terecht, ocharme.

Weinig mis dus met het kader waarin Maxxxine zich mag bewegen. Met het script daarentegen … er zijn momenten dat het allemaal dichter dan dicht aanleunt bij de Scream-reeks. En dat aura van zelfparodie botst met de meer beheerste aanpak van X en Pearl. De grootste zonde is toch dat West alles laat eindigen met een ordinaire schietpartij. Een verfijnder sluitstuk zou fijner zijn geweest en niet de indruk hebben gewekt dat de inspiratie plots op was.

Gelukkig dat Goth andermaal opnieuw mooi extravagant van jetje geeft. Ze ziet zich daarbij ondersteund door opvallende namen op het bijrollenrooster: Elizabeth Debicki, Giancarlo Esposito, Michelle Monaghan, Bobby Cannavale en de voorgevel van Norman Bates’ ouderlijk huis bijvoorbeeld. Al is de opvallendste aanwezigheid die van Kevin Bacon, die zich heel zichtbaar amuseert als sleazy voor de duivel werkende privédetective. Hij krijgt niet alleen de geestigste dialogen voorgeschoteld, hij mag zich ook de meest memorabele sterfscène toe-eigenen.

Misschien dat Maxxxine beter te pruimen valt als alleenstaand kijkstuk: indien er niets te vergelijken zou zijn, was er misschien ook minder om over te struikelen. Maar de vergelijkingspunten zijn er nu eenmaal. Que sera sera … wie X en Pearl heeft gezien: kom hier gerust je fix halen. Weet dat die minder sterk gekruid is, en dat je een film zal zien die overduidelijk total loss wil gaan, en daarbij het gaspedaal en de handrem nogal eens door elkaar haalt. Gemiste kans of bonafide teleurstelling … als het kind maar een naam heeft zeker?