De derde samenwerking tussen Chris Columbus in scenaristenmodus en Spielbergs Amblin Entertainment op twee jaar tijd is op papier misschien de meest ambitieuze, maar qua uitwerking geenszins de beste.

Gremlins blijft popcultuurerfelijk natuurlijk buiten categorie en ook de impact op jonge harten van The Goonies bleek een blijver. Young Sherlock Holmes bleek helaas amper levensvatbaar en stierf zeker in Amerika een stille dood – zowel aan de kassa als in het collectieve bewustzijn. Geen elementaire popcornliefde dus voor Holmes in een film die het dan ook nog eens zonder bekende namen in de cast moet doen. Zach Galligan was een jaar eerder natuurlijk ook een nobele onbekende in Gremlins, maar daar vormden de titelbeestjes uiteraard de koopwaar. Ook in Young Sherlock Holmes steken heel wat visuele effecten de kop op, maar die voelen eerder arbitrair dan geïntegreerd aan.

Columbus schreef een volbloed Victoriaans scenario waarin Holmes en Watson elkaar leren kennen als internaatstudenten op de Londense Brompton Academy en er samen een mysterieuze zaak onderzoeken waarin moorden worden gepleegd met een hallucinerend plantenextract. Het spoor leidt naar een Egyptische sekte die uit is op wraak na een Britse missie in hun thuisland, en er van de weeromstuit van profiteert om jonge meisjes ritueel te offeren. Columbus ziet er nauwlettend op toe dat hij vrij trouw blijft aan de geest van Arthur Conan Doyles werk, maar zijn deductie raakt vrij snel bedolven onder een overvloed aan visuele effecten en een climax die zich laat samenvatten als een juniorversie van Indiana Jones and the Temple of Doom. Ook de keuze om meermaals een voice-over te gebruiken blijkt niet altijd de beste. Eentje vooraan en achteraan had eigenlijk best volstaan, de andere lijken er wat met de haren bijgesleurd.

Young Sherlock Holmes werd meegeproduceerd door George Lucas’ ILM-fabriek, en die kunnen zich uitleven tijdens de hallucinatiescènes waarin onder meer bijtgrage waterspuwers en tot leven gekomen taarten op het menu staan. De meest opvallende effectenscène is die waarin een ridder uit een glasraam springt. Deze scène staat geboekstaafd als de allereerste waarin een volledig computergegenereerd personage rechtstreeks in een filmbeeld werd ingebracht. Een van de medewerkers aan de glasraamcreatie is John Lasseter die tien jaar later animatiegeschiedenis zou schrijven met Toy Story en zo Pixar – dat in 1985 nog onderdeel was van ILM – een stevig marktaandeel zou bezorgen.

Maar dat kunst- en vliegwerk kon niet vermijden dat Young Sherlock Holmes weinig potten brak tijdens zijn release. Barry Levinson kan als regisseur geen persoonlijke stempel op de film drukken, en Nicholas Rowe, Alan – zoon van Brian – Cox en Sophie Ward krijgen er ook niet de benodigde animo in. Young Sherlock Holmes ruilt het speurneustalent van de titelheld in voor een hot naar her-avontuur dat meer gemeen blijkt te hebben met de visuele effecten-conceptcinema van de jaren tachtig dan met de eigenlijke sterkte van de titelheld. Door het floppen in Amerika werd de film in Europa uitgebracht als Pyramid of Fear waarmee de aanwezigheid van Holmes helemaal in de kiem werd gesmoord. Al waren er ook landen waar er Young Sherlock Holmes and The Pyramid of Fear op de affiche te lezen stond. Wie tot aan de laatste noot naar Bruce Broughtons avontuurlijke soundtrack blijft luisteren krijgt er trouwens gratis en voor niks nog een postgeneriekscène bij. Neen, Marvel heeft daar het warm water niet uitgevonden, ze hebben het enkel maar oververhit.