Als je een film in de dvd-speler schuift die in 2000 door de verzamelde Amerikaanse filmpers werd uitgeroepen tot de beste film van het jaar (en die ook nog eens met de beste regieprijs in Cannes ging lopen), dan weet je dat je gekozen hebt voor een film die van de eerste tot de laatste minuut grote klasse uitademt. Of dat in elk geval zou moeten doen. En die laatste minuut is veraf, want A One And A Two (originele titel: Yi Yi) duurt bijna drie uur. En dat is lang voor wat in wezen een ordinaire soap is.

De Taiwanese regisseur Edward Yang leverde met deze film zijn magnum opus af, maar is nooit echt doorgebroken in het Westen. In Yi Yi zien we verschillende generaties van een familie hun ding doen, vaak gedrapeerd rond scharniermomenten als geboortes, huwelijken en begrafenissen. Hoofdpersonage is NJ, gehuwd met Min Min. Op het huwelijk van zijn schoonbroer loopt NJ totaal onverwacht een vroegere jeugdliefde tegen het lijf, hetgeen hem prompt doet nadenken over hoe zijn leven er zonder Min Min zou hebben uitgezien. Min Min heeft trouwens ook zorgen, want haar moeder krijgt een beroerte, en dit voorval stuwt Min Min naar een religieuze openbaring (de dokter adviseert haar tegen haar moeder te babbelen, en de vrouw komt tot het besef dat ze eigenlijk niet weet waar over te praten).

NJ komt ook professioneel in slechte papieren te zitten wanneer het computerbedrijf waarin hij werkt afstevent op een faillissement. Dan zijn er nog NJ's kinderen: de 8-jarige Yang-Yang (die ocharme op school wordt gepest door de meisjes) en het tienermeisje Ting-Ting (die schuldgevoelens heeft omdat ze verliefd wordt op het ex-vriendje van een vriendin). Iedereen komt geleidelijk tot het besef dat het leven vooral bestaat uit kansen krijgen en (de juiste) beslissingen nemen.

Yi Yi is het schoolvoorbeeld van een mozaïekfilm, zij het eentje die zich op 1 familie focust, en niet op willekeurige bijstaanders of andere 'toevallige' connecties. De houvast tussen alle personages en gebeurtenissen is NJ die zowel als vader, partner en zaakvoerder moeilijke knopen moet zien door te hakken. Regisseur Yang neemt zijn tijd om het verhaal te vertellen en om de verschillende verhaallagen traag te ontrafelen. Het feit dat het een tijdje duurt vooraleer je als Westerse kijker weet wie wie is en wie nu ook alweer wat gedaan heeft, maakt dat de film niet onmiddellijk tot volle bloei komt.

Het feit dat Yang zijn personages vaak 'gadeslaat' (vaak ook door vensters) zorgt er ook voor dat de emoties nogal koud blijven, en dat je het mooie in het verhaal zelf moet ontdekken door de wil om je het verhaal eigen te maken. Je krijgt er wel wat voor in de plaats: je ziet de wereld de ene keer door kinderogen, de andere keer leef je mee met een personage dat terminaal ziek is. Je ziet hoe een meisje voor de eerste keer verliefd wordt, hoe een man zijn eigen relatie in twijfel trekt, hoe hij professioneel boven water moet zien te blijven en hoe hij de confrontatie met zijn verloren (jeugd)idealen aanpakt.

Yi Yi is geen makkelijke film, maar de volhoudende fijnproever zal drie uur na het beginbeeld vast wel begrijpen waarom de critici destijds zo wild waren over deze verborgen Oosterse parel, die nu als onderdeel van Dutch Filmworks Essential Cinema Collection ook in de Benelux de aandacht kan trekken van de naar arthouseparels zoekende filmfan. Wel jammer dat het beeldformaat full frame (4:3) is, terwijl de film oorspronkelijk in 1:85.1 werd opgenomen.