Voor deze fascinerende cinemales blikt Agnès Varda met haar gekende inventiviteit terug op haar inspiratiebronnen en filmografie. Wat tevens een ontroerend zelfportret oplevert.
Van de jaren ’50 tot die van 2000 wijdt Agnès Varda zich aan cinema, tussen fictie en documentaire en soms zelfs de twee tegelijkertijd zoals bijvoorbeeld als een komiek zich voor de camera uitnodigt in Cléo de 5 à 7. Van het filmen van de stille meerderheid (de handelaars van Daguerréotypes) of een rebellerende minderheid (de Black Panthers), het vertellen van de feministische strijd (L’une chante, l’autre pas) zoals de vergissing van een jong meisje in Sans toit ni loi… de regisseuse licht haar inspiraties toe, haar schrijf- en opnamekeuzes, en het, soms tragische, doorbreken van haar eigen levensloop in haar filmografie. De ziekte van haar partner Jacques Demy zal haar zo het poëtische Jacquot de Nantes doen draaien.
Bij het aanbreken van de 21ste eeuw vindt Agnès Varda haar werk opnieuw uit. De komst van de discrete kleine digitale camera’s geven haar de mogelijkheid de documentaire te vernieuwen en zo makkelijker de personen in precaire situaties van Les Glaneurs et la glaneuse te benaderen. Onderweg ontdekt ze haar roeping als visuele artiest en werkt ze ingenieuze videoinstallaties uit. Een ander markant gebeuren is haar samenwerking met de artiest JR, met wie ze Visages villages maakt: een road-movie van ontmoetingen op het Franse platteland.