Amerika liep in het voorjaar storm voor Sinners. De film bracht 278,6 miljoen dollar op en bewees daarmee dat er toch commercieel leven zit in Hollywood naast de sloten sequels en franchises. Later mocht ook Weapons dat nog eens komen aantonen.

Sinners is cinema die er zich niet voor schaamt om opzwepend, sexy en geil te zijn. En dat ook is. Er wordt in Sinners uitstekend en bezwerend geacteerd en de soundtrack van Ludwig Göransson bluest als de beste satijnkatoenen fluwelen bloes. Dus ja, dit is een film die mag gezien en gehoord worden. Voor het overgrote deel van de speelduur kedengkedengt deze in historiek en bluesakkoorden gebraden vampierenprent over het juiste spoor. Een paar keren kletst hij er echter ook af. Zonde dedjuu.

Met Sinners neemt Ryan Coogler veel hooi op de vork. Zijn eerste original zoals dat heet, daar deze film niet gebaseerd is op een waar verhaal zoals Fruitvale Station en geen deel uitmaakt van een franchise zoals Creed en de twee Black Panthers. Coogler schreef voor zijn vijfde langspeler een script waarin hij bluesmuziek verbindt aan de KKK, katoenplukken in de Mississippi Delta en vileine vampieren. En dat allemaal in de depressiejaren dertig, waarin zelfs een snuif Al Capone zit verwerkt.

Coogler startte dit project op voor zijn eigen productiefirma Proximity Media en keek daarna toe hoe Warner Bros de distributierechten wist binnen te rijven voor de neuzen van Universal en Sony. Gegeerde gozer die Coogler, en dat zal na deze prent niet veranderen. Integendeel.

De sleutelzin in Sinners: You keep dancing with the devil … one day he’s gonna follow you home. Uitgesproken door een godvrezende priester aan het adres van zijn neef die gezegend is met een goddelijke bluesstem en dito gitaar. Die Sammie – vertolkt door de debuterende Miles Caton – droomt van een carrière als muzikant, en vindt al meteen een uitlaatklep in de juke joint van zijn tweelingneven Smoke en Stack. Beide vertolkt door Cooglers fetisjacteur Michael B. Jordan. De broers verlieten destijds het onderdrukte zuiden om het grote maffiageld in de grootstad graaien. Om daarna terug te keren naar hun geboortegrond om er een swingende muziekbarak te openen. Blijkt dat Sammies oom het bij het rechte eind had: de duivels komen inderdaad tevoorschijn, al dan niet gelokt door zijn bezwerende muzikale kunnen.

Coogler bespaart in het tweede uur niet op de (bloederige) bloedzuigerspulp. Al wil hij meer doen dan zomaar een vampierenprent brengen: Coogler steekt zijn Afro-Amerikaanse identiteit niet onder stoelen of banken en kruidt er zijn volledige film mee, net zoals pakweg Jordan Peele dat ook steevast doet. De raciale geschiedenis waaiert breed in de turf van het narratief en levert een interessante voedingsbodem op voor wat op zich een soort luxeversie is van From Dusk Till Dawn.

Edoch, niet alles werkt. De humor en het drama lopen elkaar soms voor de voeten, en Coogler laat sommige zaken en scènes te breed meanderen waardoor het allemaal wat te lang aanvoelt. Nefast voor de focus af en toe. En wat te denken van het eindkwartier dat na de finale vampierenclash nog rustig zijn tijd neemt om een andere verhaallijn op de voorgrond te plaatsen en tijdens de eindgeneriek zelfs nog een als minifilm verpakte tijdssprong ten berde brengt? Dat iedereen er het zijne, hare, hunne of henne zal van denken zeker. Wat er ook van zij: Sinners is een wang dang doodle van een film, blutsen en builen inclusief. 

En ook nog vier gitaarhoera’s voor een mooi verzorgde set extra’s – zowel in de gewone versie als in de 4K Ultra HD21-versie. Een making of van een half uur is naar moderne maatstaven lang en dan krijg je er ook nog een paar interessante deelfeaturettes bij die zich specifiek focussen op onder meer de muziek en de visuele effecten. Verwijderde scènes met een speelduur van net geen twintig minuten rondt het fijne pakket aprés film-snoepgoed af.