Maar enfin, wat doet die nu? Een veel gehoorde vraag was dat toen Zach Cregger in zijn doorbraakfilm Barbarian drie jaar terug ergens halverwege de insteek veranderde en zijn intrigerend romantisch mysterie plots voluit de horrorkaart liet trekken. Kattenpis vergeleken met de koprol die Alfred Hitchcock en Brian De Palma maakten in respectievelijk Psycho en Dressed to Kill weliswaar, aber soit…

Die ‘Maar enfin, wat doet die nu’ mag trouwens aan boord blijven voor Weapons, waarin Cregger zijn verhaal vanuit zes verschillende invalshoeken ontvouwt. En daarbij Pulp Fiction-gewijs sommige verhaalelementen meermaals laat passeren. Zo krijg je steeds andere stukken te zien van een puzzel die pas aan het eind zijn geheimen prijsgeeft. Zij het niet allemaal. Een beetje mysterie moet blijven, dacht Cregger al dan niet bij zichzelf.

In de Amerikaanse voorstad Maybrook – maar het kon ook Castle Rock of Derry zijn geweest – verdwijnen op een mysterieuze nacht zeventien kinderen. Wat die verdwijningen extra frappant maakt: de kinderen zaten allemaal in dezelfde klas en verdwenen allemaal uit hun huizen om zeventien minuten na twee. Ze liepen allemaal op hetzelfde moment de straat op, daarbij een vliegtuigbeweging makend zoals kinderen dat soms plegen te doen. Ook frappant: één leerling uit de klas is niet verdwenen. De juf van de klas (Julia Garner) krijgt nogal wat woedende ouders over haar heen, omdat bijna iedereen vermoedt dat zij iets meer weet over de zaak.

Haar insteek is de eerste die Zegger opdient in zijn narratief. Komen daarna langs: de vader (Josh Brolin) van een van de weggelopen kinderen, de politieman (Alden Ehrenreich) waar Garner een affaire mee heeft, een zwerver die in het vaarwater van Ehrenreich verzeilt, de schooldirecteur en uiteindelijk het enige niet verdwenen kind zelf. Castopmerking daarbij: door diverse oorzaken liep de productie van Weapons vertraging op. Oorspronkelijk waren Renate Reinsve, Pedro Pascal en Tom Burke gecast in de drie centrale hoofdrollen vooraleer ze bij de nieuwe opstart werden vervangen door Garner, Brolin en Ehrenreich.

Op zich laat Weapons zich gemakkelijk bekijken als niet-horrorfilm. Wie ooit een al dan niet vuistdikke roman van Stephen King, Dean R. Koontz of Peter Straub heeft gelezen weet precies welk sfeerlades zich openen: heel veel mysterie en de impact daarvan op afzonderlijke individuen en op de gemeenschap waarboven de raadselachtigheden neerdalen. Fans van jump scares of yakkes-momenten hoeven niet te wanhopen: Zegger komt geregeld lekker griezelig en goor uit de hoek en uit de kast. Waarbij een paar keer met droomscènes, en dat had niet eens gehoeven. De gore gruweloverload die in het laatste kwartier de bovenhand neemt is dan weer fingerlickin’ good. 

Weapons is vooral boeiend omdat je voor het grootste deel van de prent totaal geen idee hebt wat er is gebeurd, wat er aan de hand is en hoe de vork in de steel zit. Een participatief script dus waarin je als kijker zelf kan mee gissen en raden. Bovendien is Cregger zo slim om elk hoofdstuk op een cliffhanger te laten eindigen. De sloeber. Het is bij momenten zelfs moeilijk te geloven dat dit geen verfilming is van een roman van King of zijn hogergenoemde collega’s. Dat Zegger ze voor ogen had bij het schrijven van zijn script valt moeilijk te ontkennen, al lag een deel van zijn inspiratie naar het schijnt ook bij Paul Thomas Andersons Magnolia. 

Blijft natuurlijk over: de ontknoping. Ben je tevreden met een gedeeltelijk antwoord op de vele vragen? Juichen gij zult. Wil je een volledig gedetailleerde oplossing van het raadsel? Pech gij hebt. Ergens zal wel een middenweg zijn: wie die wil vinden kan aan het zoeken daaraan met wat geluk nog wat extra leut en vertier overhouden. Weapons omschrijven als puntjevandestoelcinema is misschien teveel van het goede, intrigerendraadselcinema is het wis en waarachtig. En dan is er nog met geen woord gerept over de zottedoosmasterclass van Amy Madigan. Ook hier is een ‘maar enfin, wat doet die nu’ meer dan op zijn plaats.