(Meer dan) vijftig jaar onafgebroken present zijn op de beeldbuis … daar mag en kan je het woord geschiedschrijvend voor uit de kast halen. Al kan je dat bij sommige tv-programma’s ook doen na een luttele aflevering. Hoera voor wat er hier ten lande te zien was op woensdag 8 april 1987. Pack The Poon, dat zou nogal eens een film zijn.

Jason Reitman richt zijn pijlen echter op een andere eerste aflevering. Die van het barrièredoorbrekende sketchprogramma Saturday Night Live dat op zaterdag 11 oktober 1975 voor de eerste keer live op antenne ging op NBC. En toen nog onder de titel Saturday Night, daar de Live er pas in september 1977 werd aan toegevoegd. SNL is geschiedschrijvend omdat zowat elke Amerikaanse komiek er ofwel een carrièrestart kende of er als gevestigde waarde mocht in opduiken, al dan niet als eregast. Het programma is nog steeds een vaste waarde op NBC, al zijn het vooral de pioniersjaren die het meest tot de verbeelding spreken. Is het niet vanuit nostalgisch oogpunt, dan zeker uit geschiedschrijvend.

Reitman focust zich in Saturday Night volledig op de negentig minuten die voorafgingen aan de eigenlijke première. Want die verliepen nogal chaotisch. Het was nog steeds niet zeker of de netwerkbonzen het programma zouden laten doorgaan, technische problemen dreigden roet in het eten te gooien, sommige komieken lagen met hun eigen ego of dat van anderen overhoop … stress met hopen dus voor bedenker en programmaverantwoordelijke Lorne Michaels. Reitman en coscenarist Gil Kenan – nog steeds aan elkaar hangend na hun twee Ghostbusters-films – baseerden hun script op interviews die ze hielden met betrokkenen van die bewuste avond. En kneedden er daarna een frenetieke en steeds in beweging zijnde ‘wat er daadwerkelijk is gebeurd als je niet kijkt op een dichterlijke vrijheid meer of minder’-adaptatie van.

Dat levert vlotte, vloeiende en geestige cinema op die netjes catert aan iedereen met een voorliefde voor televisie- en bij uitbreiding comedygeschiedenis. De cast is een extra reden waarom Saturday Night in het gareel blijft. Reitman slaagt er in om bekende koppen als Chevy Chase, Dan Aykroyd, John Belushi, Charlie Kaufman, Jane Curtin, Gilda Radner, George Carlin en Billy Crystal netjes te laten incarneren door een cast van grotendeels (nog) niet zo bekende of hevig vermomde gezichten. Michaels zelf krijgt een energiestoot door Gabriel LaBelle die eerder al positief opviel door de manier waarop hij in The Fabelmans een jonge Steven Spielberg gestalte gaf. Genoeg gein om je aan vast te haken dus.

Wat allemaal niet wegneemt dat de film tegelijkertijd nogal much ado about nothing is. Er zijn momenten die eerder scoren om de manier waarop Reitman alles reconstrueert dan om wat er daadwerkelijk gebeurt. Zonder interesse in het eigenlijke onderwerp zal je nog meer verweesd naar deze freewheelende reconstructie kijken. Om je echt in je noppen te voelen, weet je vooraf dus maar best welke klepel de klok laat luiden.

Dankzij de wondere streamingwereld op het steeds wereldwijder wordende web kan je achteraf bij wijze van groot vergelijk op eigen houtje nog (fragmenten uit) de eerste SNL in al zijn volle glorie bekijken. Om daar vervolgens bij vast te stellen dat Reitman echt wel zijn uiterste best heeft gedaan om het origineel en de kopie heel dicht bij elkaar te laten aansluiten. Dat dekselse internet toch.