Aan alles komt een eind … deze sequel op Dracula A.D. 1972 was de zevende en laatste keer dat Christopher Lee voor de Hammerstudio’s in de cape kroop van Dracula. Het was meteen ook de laatste keer dat Lee en Peter Cushing samen in een Hammerproductie te zien waren en het was de laatste Hammerproductie die volledig werd afgewerkt vooraleer studiohoofd James Carreras de heerschappij overliet aan zijn zoon Michael.

Lee was niet echt tevreden over het moderne concept, en nadat Carreras Sr. niet langer aan het hoofd stond van de studio’s liet hij zich niet meer overhalen om de cape nog eens om te gorden. Hij zou wel nog een keer Dracula vertolken … ironisch genoeg in een komedie, het Franse Dracula père et fils in 1976 om precies te zijn. Lee was helemaal niet te spreken over de originele titel van wat uiteindelijk The Satanic Rites Of Dracula werd. Het oorspronkeliijk voorgestelde Dracula Is Dead … And Well And Living In London kon zelfs publiekelijk op Lee’s hoongelach rekenen.

Het script werd geschreven door Don Houghton, een veteraan van de BBC-reeks Doctor Who: toeval zal het wel niet zijn dat er sciencefictionelementen opduiken in de plot. Lee noemde de film naderhand meer James Bond en Howard Hughes dan Dracula. Dracula heeft zich na zijn nieuwe reïncarnatie teruggetrokken als CEO van een conglomeraat van waaruit hij een paar Britse notabelen zover heeft gekregen om een pestvirus te ontwikkelen waarmee hij de hele wereld kan uitroeien. Eens te meer de taak aan Van Helsing en zijn kleindochter – Joanna Lumley nam de rol over van Stephanie Beacham toen die laatste niet beschikbaar bleek – om Dracula’s plannen te dwarsbomen.

Lee speelt enkel maar in het laatste halfuur een rol van enige betekenis: in het eerste uur is hij slechts in een nekbijtscène te zien. Het proberen mengen van klassieke Dracula-elementen (de aanval van de vrouwelijke vampiers in de kelderscène) met moderne toetsen zoals een motorbende en een in een laboratorium gegenereerd virus levert weliswaar smeulende grinnikcamp op, maar geen film die steek houdt. Lee’s keuze om het hierbij te laten is dan ook zeker begrijpelijk.

Desalniettemin is deze laatste Hammersamenwerking tussen twee horroriconen zowel het sop als de kool waard voor iedereen die (Britse) horror een warm hart toedraagt. Zeker als je het in de juiste tijdsgeest ziet. Pas in 1978 in Amerika uitgebracht in een met ongeveer vier minuten ingekorte versie onder de titel Count Dracula And His Vampire Bride.