Pixar blijft tot nader order de te kloppen kampioen als het op 3-D animatie aankomt. Waar Dreamworks Animation en andere concurrenten te vaak hun heil zoeken in repetitieve flutverhalen met hier en daar een grappige woordspeling of hyperventilerend ADHD-beest, komen ze bij Pixar steevast op de proppen met een origineel gegeven in een mooie setting en gieten ze hun ideeën in scenario’s die rustig tijd nemen en krijgen om te ademen.

Het is weer van dat in “Ratatouille”: in de grond een eenvoudig en typisch Amerikaans ‘geloof in jezelf’-verhaal, maar de boodschap is volledig ondergeschikt aan sublieme animatie en een naar genrenormen uitstekend uitgedokterd verhaal. Blauwe rat Remy is gezegend met een sterk ontwikkelde reukzin. Neen, hij begint geen vrouwelijke ratten te vermoorden, maar wendt zijn gave aan voor het opsporen van het beste eten. Zijn familieleden en spitsbroeders stellen doorgaans tevreden met restjes uit de afvalbak, Remy gaat steevast voor de haute cuisine, ook al moet hij meer dan eens zijn hachje riskeren voor het betere peuzelwerk.

Tijdens zo’n zoektocht naar fijne etenswaren loopt het mis, en Remy verliest het contact met zijn stamgenoten. Hij verdwijnt in een kolkend riool en komt terug boven water in Parijs. Daar komt hij in het restaurant terecht van wijlen Gusteau, Remy’s geliefde chef-kok. Het restaurant wordt momenteel geleid door de megalomane Skinner. Remy raakt bevriend met Linguini, een afvaljongen die er stiekem ook van droomt te koken. Algauw besluit de pientere rat vanonder Linguini’s kookmuts op te treden als ‘little chef’ en zet hij zo Gusteau’s restaurant terug op de kaart. Al is dat allemaal niet naar de zin van Skinner…

De pixel-bollebozen van Pixar maken van “Ratatouille” een animatiefilm die het niet per se moet hebben van bewust vergezochte slapstickgrappen, maar genoegzaam drijft op eerder toevallig voorbijdrijvende situatiehumor. Het verhaal werd ontworpen door Jan Pinkava, de regisseur van “Geri’s Game”, een van Pixars eerste korte films. Ergens onderweg liep het echter spaak, en Pixar kreeg voor het eerst in zijn geschiedenis te maken met een probleemproductie. Pinkava werd ontslagen en vervangen door Brad Bird, de regisseur van “The Incredibles”. Bird nam meteen ook het verhaal onder handen en schrapte een paar verhaallijnen. In Pinkava’s scenario leefde Gusteau nog, Bird laat hem optreden in Remy’s verbeelding. Ook de personages van Skinner en de vrouwelijke kok Colette werden aanzienlijk uitgebreid.

De regisseurswissel heeft alvast geen negatieve invloed op de cohesie: “Ratatouille” is van begin tot eind een lekker bekkend en visueel uitstekend verhaal. De echte reden om de film te savoureren is trouwens de vormgeving: de achtergrond is alweer een lappendeken van opperste gedetailleerde schoonheid (de film is een verplicht nummer voor iedereen met een zwak voor het romantische Parijs), met als hoogtepunten zeer veel exquis in beeld gebracht keuken- en restaurantlekkers… je zal daar maar zitten met een armzalig zakje popcorn of gummibeertjes in de bios. Het mag dan niet de beste Pixar-productie zijn, “Ratatouille” is en blijft nagenoeg perfecte glimlachcinema. En hetzelfde geldt ook voor het leuke voorgerecht Lifted, de beste korte Pixar-film sinds For The Birds. Allen daarheen dus.