In 1973 veranderde het horrorfilmlandschap aanzienlijk met de release van William Friedkins “The Exorcist”. En bij uitbreiding het filmlanschap an sich, daar het de eerste keer was dat een horrorfilm er in slaagde om de meest succesvolle film te zijn aan de kassa’s. Jaar op jaar vier decennia later en de invloed is nog steeds voelbaar: met de regelmaat van de klok zien er horrorfilms over duivelsuitdrijvingen het levenslicht waarvan de genesis terug te leiden is naar Friedkins verfilming van William Peter Blatty’s roman. Alleen al wie alle “The Excorcist”-rip offs uit de jaren zeventig wil bekijken heeft een maand of drie nodig. En de golf is dus nooit echt gaan liggen, getuige titels als “The Rite”, de twee “The Last Exorcism”-films en nu ook deze “The Possession”.

“The Possession” is geregisseerd door de Deen Ole Bornedal. Geen onbekende naam voor wie zijn thrillerklassiekers kent: in 1994 debuteerde hij met de geslaagde nagelbijter “Nattevagten” en een paar jaar later draaide hij eigenhandig de (minder geslaagde) Amerikaanse remake “Nightwatch” met Ewan McGregor en Nick Nolte. In het origineel zitten trouwens ook bekende namen: toeval wou dat “Nattevagten” de carrière lanceerde van zowel Nikolaj Coster-Waldau (“Game Of Trones”), Sofie Grabol (“The Killing”) en Kim Bodnia (“The Bridge”). Bornedal probeerde na “Nightwatch” om met “Mimic” zijn tweede Amerikaanse prent te draaien, maar dat project belandde uiteindelijk bij Guillermo Del Toro. Waarop Bornedal terug naar Denemarken keerde en er een paar weinig opgemerkte films draaide, waaronder “Deliver Us From Evil”, een onderschatte variante op Sam Peckinpahs klassieker “Straw Dogs”.

Voor “The Possession” keerde Bornedal toch nog eens terug naar Amerika. Gezien het eindresultaat vragen we ons af waarom: van de vele “The Exorcist”-plagiaten is deze Joodse variant niet meteen de meest geslaagde. Hoofdreden hiervoor is dat de nadruk veel te veel ligt op het melodramatische. Af en toe lijkt deze prent meer op een huwelijksdrama dan op een duivelse thriller. Het gros van de effecten gaat dan weer te overduidelijk de digitale toer op. Niet meteen de beste titel die Sam Raimi’s Ghosthouse Productions ooit heeft geproduceerd, zoveel is duidelijk.

Het huwelijk dat aan diggelen ligt, is dat van de Breneks. De allesverslindende liefde van weleer heeft plaats gemaakt voor onverschilligheid en meningsverschillen die leidden naar een onafwendbare breuk. Betalen mee het gelag: de tienerdochters Em en Hannah die schipperen tussen weekends bij pa Clyde (Jeffrey Dean Morgan) en een verblijf bij ma Stephanie (Kyra Sedgwick) en haar nieuw lief. Terwijl Clyde op een dag bij een garageverkoop wat huisraad wil kopen voor zijn nieuwe huis, vindt Em een mysterieuze houten kist. Clyde koopt die voor haar, maar dat had hij beter niet gedaan. De kist oefent immers een demonische aantrekkingskracht uit op het meisje dat langzaamaan bezeten raakt door de joodse 'dybbuk' die zich in de kist verschuilt. Wanneer Em steeds meer irrationeel gedrag begint te vertonen en nadat Stephanie er hem valselijk van beschuldigt zijn dochter te mishandelen, zoekt Clyde zijn toevlucht tot een Joodse duiveluitdrijver om hem te helpen zijn dochter van alle kwaad – amen – te verlossen.

Wat leidt naar een voorspelbare finale boordevol piepende deuren, vervormde stemmen en een zich materialiserende demoon. En vooral heel veel al dan niet bewust foute humor: het aantal onwaarschijnlijkheden en duh-momenten is nauwelijks bij te houden, en die ondermijnen toch wel voor een heel groot stuk de kippenvelfactor van deze matig geslaagde horrorprent. Die – als we de makers mogen geloven – zou gebaseerd zijn op ware gebeurtenissen. Mwoehahaha …

Wel waar: de digitale motten die een scène mogen opfleuren zien er alles behalve 'eikes' uit, Jeffrey Dean Morgan en Kyra Sedgwick lopen voor het grootste deel als een kip zonder kop van links naar rechts en – toegegeven – de scène in het mortuarium (een knipoog naar ‘Nattevagten’ ?) mag er zijn. Al gaat de meeste lof met vlag en wimpel naar de dertienjarige Nathasa Callis die met haar interpretatie van de bezeten Em de beste (acteer)prestatie uit de film neerzet.

Uit te drijven bij de extra’s: een extended cut (deze blu-rayversie duurt drie minuten langer dan de dvd- en bioscoopversie) en een featurette waarin dieper wordt ingegaan op de dibbukkist. Die dingen bestaan immers echt: de featurette vertelt wat meer over de folklore ervan en laat eveneens getuigen aan woord bij wiens verhaal de scenaristen de inspiratie vonden. ’t Wordt allemaal heel serieus gebracht, maar uiteraard is deze extra vooral voer voor sceptici. Of het is een hele mooie hoax, dat kan ook. De kans dat je bezeten raakt door deze halfbakken “The Possession” is alvast aan de kleine kant.