We weten het nog goed: wij zagen deze Deense chiller voor de eerste keer in 1994 op het Filmfestival van Gent. Op een vrijdag, ergens rond 17 uur. Of het een publieksvoorstelling dan wel een persvisie was, dat weten we niet meer. Dat selectieve bokkensprongen makende geheugen toch. Groot was de verrassing dat deze prent nu – vijftien jaar later alsjeblieft – voor de eerste keer op dvd verschijnt in ons kikkerlandje.

Dankjewel, mensen van Lumière. Niet alleen omdat we deze film nu nog eens opnieuw kunnen bekijken, maar ook omdat de film nu ook een faire kans krijgt tegenover de Amerikaanse remake die in 1997 volgde, hier gewoon in de bioszalen liep en inmiddels ook al ettelijke keren op tv te zien was. Zoals meestal geldt ook hier dat het origineel de sterkste versie is van de twee, zelfs al zijn de verschillen miniem. Regisseur Ole Bornedal draaide immers ook zelf de remake, vandaar.

Studeren kan een dure aangelegenheid zijn. Ook in Denemarken, waar student Martin (Nikolaj Coster-Waldau) bijklust als nachtwaker in een mortuarium om zijn studies te kunnen betalen. Op zich een (opgelet, voor de hand liggende woordspeling op komst) doodeenvoudige job: hij kan ongestoord studeren en hoeft enkel maar om de zoveel tijd een sleutel in een slot om te draaien om te bewijzen dat hij zijn ronde heeft gedaan. Dat een van die sloten zich in de kamer bevindt waar de (verse) lijken liggen is uiteraard een akelig detail. Helemaal akelig wordt het wanneer de slachtoffers van een seriemoordenaar die het vooral op prostituées heeft gemunt ook in het lijkenhuis terechtkomen. Wanneer Martin op een nacht tijdens zijn ronde bebloede voetsporen ontdekt en het lijk van het jongste slachtoffer tegen de muur ziet zitten, is het hek helemaal van de dam. En komt het gevaar angstwekkend dichtbij...

Vreemde gebeurtenissen in een lijkenhuis en een seriemoordenaar die er vrij ronddwaalt... het is een idee dat er gewoon om vraagt om als basis voor een (horror)thriller te dienen. Bornedal werkt zijn scenario netjes uit, en laat de suggestie de bovenhand halen op extreem geweld: de film bevat nauwelijks gore, en scoort vooral met details als een flikkerende lamp, uitstekende voeten onder witte lakens en schaduwspellen met licht en donker.

Het eigenlijke verhaal blijkt – als puntje bij paaltje komt – een eenvoudig whodunit-verhaaltje: de identiteit van de moordenaar wordt zelfs vrij snel prijsgegeven en het hoe en waarom leidt niet altijd naar waterdichte antwoorden. De nevenintrige, waarin Martin en zijn vriend Jens (Kim Bodnia) elkaar uitdagen om steeds meer gewaagde grappen uit te halen, is vrij studentikoos en rammelt maar wat aan, al vloeit die verhaallijn uiteindelijk toch samen met de finale waarin de moordenaar eens te meer ontdekt dat een perfecte moord altijd wel af te rekenen krijgt met adders onder het gras.

Wie de Amerikaanse remake “Nightwatch“ (met Ewan McGregor, Josh Brolin, Patricia Arquette en Nick Nolte) zag, heeft misschien weinig boodschap aan deze vrij gelijkaardig verlopende versie. Al geven wij toch de voorkeur aan deze eerste zit, al was het maar omdat het mysterieus klinkende Deens toch nog dat beetje meer mysterie en kilte herbergt dan de gestroomlijnde Hollywoodversie. Grijp nu je kans om deze ietwat verborgen gebleven Europese thriller te (her)ontdekken.