De scenario’s van de “Pirates Of The Caribbean”-films lagen van meet af aan onder kanonnenvuur. De uit 2003 stammende startschotprent “The Curse Of The Black Pearl” mocht dan wel fris, origineel en entertainend zijn (Filmfreak had er destijds bijgot zelfs vier sterren voor veil), zelfs daar al was het scenario een van de zwakkere elementen in de mix. Opvallend is dat het sindsdien alsmaar erger werd. De directe sequels “Dead Man’s Chest” (2006) en “At World’s End” (2007) bedienden zich van verhaalhaken die elkaar constant voetje lichtten en op den duur zelfs geen steekgrage muskiet meer interesseerden. Het hoeft niet te verwonderen dat Gore Verbinski op den duur zelf compleet het noorden leek kwijt te zijn. Waardoor “At World’s End” een van de meest warrige zomerblockbusters ooit werd (of gaat die prijs toch naar Michael Bays “Transformer”-reeks, we zijn er nog niet uit).

Wie dacht dat Jack Sparrow de geest zou geven na de trilogie, is er in elk geval aan voor de moeite. De “Pirates Of The Caribbean”-franchise leeft immers bij de wetmatigheden van de Hollywoodeconomie, en zelfs het lamlendige “At World’s End” bracht ruimschoots genoeg op om het allemaal als superdeluxe blockbuster te kunnen beschouwen. Geen wonder dat producer Jerry Bruckheimer brood en beleg zag in een vierde prent, zeker omdat zijn high profile-prenten van vorig jaar (“Prince Of Persia” en “The Sorcerer’s Apprentice”) niet sequelvaardig bleken. Al was het licht voor de vierde piratenfilm eerder op groen gesprongen: eind 2008 liet Johnny Depp weten geïnteresseerd te zijn in een nieuw avontuur van Jack Sparrow, als het scenario tenminste goed was. Wat ons toch enige twijfels doet ontlokken over zijn kwaliteiten als scenariolezer, als je ziet wat voor een rommeltje schrijvers Ted Elliott en Terry Rossio (die ook de vorige drie schreven) er ditmaal/opnieuw van hebben gemaakt. Al kan het ook zijn dat Depp zich engageerde omdat hij (ongetwijfeld) het personage graag vertolkt en er zo’n coole 55 miljoen dollar voor uitbetaald kreeg.

Positief alvast (of tenminste: dat zou het moeten geweest zijn) is dat het verhaal van “On Stranger Tides” terug een afgerond geheel is. Er is een opening naar een eventuele vijfde deel, maar het is een alleenstaand verhaal zonder cliffhanger in de staart. Als je tenminste de knipogen vlak voor en na de eindgeneriek buiten beschouwing laat. Centraal staat 'the fountain of youth', een poel heilig water die iedereen die er mee in aanraking komt eeuwig jong houdt (bij Indiana Jones noemde dit nog de Gouden Graal). Daarmee borduren Rossio en Elliott verder op een verhaalkronkel die al even aan bod kwam in de vorige trilogie, maar pas nu wordt uitgewerkt. Dat er veel gegadigden zijn voor het wondere water spreekt voor zich. De Spaanse koning wil de bron ontdekken, iets wat het Britse hof wil vermijden. Koning George II engageert de in gratie gevallen Kapitein Barbossa (Geoffrey Rush) om de missie tegen de Spanjaarden te leiden.

Ook Sparrow wordt willens nillens betrokken in de zoektocht naar de fontein. Meer bepaald via Angelica (Penéope Cruz), een van zijn voormalige vriendinnen die inmiddels zelf piraat is geworden én claimt de dochter te zijn van Blackbeard (Ian McShane), de meest gevreesde piraat ooit. Angelica, die duidelijk nog een appel te schillen heeft met Jack 'Savvy' Sparrow lokt hem in de val, waarna hij als slaaf op het schip van Blackbeard belandt. Die uiteraard op zijn beurt zeil zet naar het wonderlijke bronwater. Wat dan weer niet naar de zin is van Barbossa, die Blackbeard wil uitschakelen uit wraak omdat hij destijds zijn geliefde Black Pearl kelderde. Voeg hier nog (redelijk tam uitziende) zombies en een school zeemeerminnen bij, en een priester die verliefd wordt op een van die zwemmende staartmeiden (een nevenverhaal dat trouwens beter op de montagevloer was blijven liggen wegens weinig substantie) en heel wat geren, gehijg en gespurt waarbij iedereen de ander te slim af wil zijn en je hebt alweer een overvol piratenavontuur.

Op zich hebben wij niets tegen een overvolle pelliculeschotel. Maar dan moeten de makers wel met een goed geolied rollercoasterresultaat voor de dag komen. En dat is hier volstrekt niet het geval. Integendeel, “On Stranger Tides” raakt maar niet opgewarmd en rent zowat drie kwartier doelloos in het rond vooraleer alles min of meer een poging doet om echt op koers te komen. Regisseur Rob Marshall (“Chicago”, “Nine”) gooit zonder ritme en gevoel de ene veel te lange actiescène na de andere in het gewoel en roept nergens een gevoel van verwondering of enthousiasme op. Het resultaat is een ongestructureerde en bombastische brij waarin Depp meer dan eens de grens van de zelfparodie overschrijdt. We denken zelfs dat Roger Moore het destijds niet zo bruin bakte toen hij zijn James Bondpersonage steeds verder liet afglijden naar de contouren van een stripfiguur. Bovendien loopt de rest van de cast er verloren bij: Rush en McShane krijgen nauwelijks animo in hun rollen en chemie tussen Depp en Cruz is zelfs met de meest heldere sextant niet te bespeuren. Zodat de zoektocht naar de fontein der jeugd voor de veeleisende of niet zo geduldige kijker vooral een zoektocht naar een potje aambeienzalf wordt.

Kortom, wie dacht dat het niet meer slechter kon na “At World’s End” mag zijn oordeel bijspijkeren. “On Stranger Tides” is een rumloze piratenslag in het water. Tweehonderd miljoen dollar spenderen aan een film en nog niet eens een deftig scenario kunnen schrijven… tijd om je te herpakken, Jerry. Of beter nog, trek nu toch gewoon de stekker uit de reeks.