In het voorjaar van 1985 liep Brian De Palma’s erotische en voyeuristische spielerei Body Double in de Belgische zalen. Een De Palma op volle kracht met drillende boren, Melanie Griffith met weinig kleren aan, een somptueuze score van Pino Donaggio, een relaxerend moment met Frankie Goes To Hollywood en genoeg hypnotiserende kinschraapmomenten in de aanbieding om fans van vunzig vertier in het algemeen en van De Palma in het bijzonder twee uur topvertier te bezorgen.

In een dubbelelijvenleute overlapperiode rolde toen ook Péril en la demeure uit de projectoren: een Franse chilleur érotique van Michel Deville. In het Engels vertaald klinkt dat als Death in a French Garden: wie het Frans niet machtig is, maar het Engels wel weet meteen waar het gevaar zich daarin schuilhield. Alhoewel de Nederlandse/Vlaamse titel dan weer Gevaar in de woning luidde. Het gevaar kwam gewoon van binnen en van buiten voor muziekleraar Christophe Malavoy in deze naakte basten en borsten-fabel.

Niet dat Malavoy zelf zuiver op de graat is: rollebollen met Nicole Garcia is hem niet vreemd, en zij is nochtans de eega van Michel Piccoli. Ter Malavoys verdediging: Garcia schiet zichzelf als een bloot katapultprojectiel op zijn schoot. De man is ook maar een mens. Een die eigenlijk bij Piccoli en Garcia over de vloer komt om hun dochter gitaar te leren spelen, maar verwikkeld raakt in een vilein echtelijk spel waarvan pas gaandeweg duidelijk wordt wie wie in de zak zet en waarom. En dan lopen ook nog Anémone als een ietwat manipulatieve buurvrouw en Richard Bohringer als een niet in zijn kaarten laten kijkende huurmoordenaar door het beeld.

Mysterieus en intrigerend is deze Gevaar in de tuin en in de woning zeker. Maar ook een beetje hoogdravend. En plotgewijs niet waterdicht. Decoratief wel architecturaal inventief en cameratechnisch wel hip, getuige een paar opvallende scènetransities die Deville over het canvasscherm laat vloeien. Goed voor de qui en de vive. Auditieve surprises zijn er ook: door klassieke stukken die eigenlijk voor gitaar zijn gecomponeerd op piano te laten spelen en vice versa.

Deville doet dus lekker zijn eigen cinematografisch ding met de in 1982 verschenen potboiler Sur la terre comme au ciel van René Belletto, en dat levert een grotendeels in de juiste richting zwalpende thriller op. Zij het er een die intrigeert zonder echt spannend of subversief slim te zijn. Je kan niet alles hebben in het leven. Ook niet op het witte doek of het zwarte scherm. Maar wie het kleine of halve niet eert …