Feit: Dario Argento heeft veel fans, en de man heeft er met zijn oeuvre toe bijgedragen dat de Italiaanse giallo-/horrorfilm ook tot ver buiten de grenzen van het gelaarsde land bekend is geworden. Feit: Argento verdient zijn status, daar films als “Profondo Rosso”, “Suspiria” en “Tenebrae” met recht en reden zijn uitgegroeid tot (cult)genreklassiekers. Helaas ook een feit: Argento slaat steeds vaker de bal mis dan juist, en heeft (hoe je het ook bekijkt) inmiddels meer slechte dan goede films op zijn palmares staan. Uit eerbied voor zijn relevante bijdrage aan het genre worden die missers her en der nog vaak met de mantel der liefde bedekt, en dat is nu ook wat wij gaan doen – of toch minstens proberen - met deze dvd-recensie van “La Terza Madre” (“Mother Of Tears: The Third Mother”).

Dit is vooral (zo niet uitsluitend) een film die voor de echte fanbase van Argento zowat gelijkstaat of stond met de Heilige Graal. Argento was immers altijd van plan geweest om een trilogie te draaien rond drie heksen/moeders, geïnspireerd op Thomas De Quinceys “Suspiria De Profundis” uit 1845. “Suspiria” (1977) was de eerste film, “Inferno” (1980) de tweede. De derde film was aanvankelijk voorzien voor de eerste helft van de jaren tachtig, maar het project raakte op een zijspoor. Kortom, het zag er naar uit dat de film Argento’s grote ongerealiseerde project zou blijven, tot hij een paar jaar terug toch de kans kreeg om de film te herschrijven en te regisseren. De samenwerking met het duo Amerikaanse co-scenaristen Jace Anderson en Adam Gierasch liep alvast niet van een leien dakje, zodat Argento uiteindelijk toch het project zo goed en zo kwaad als het ging terug volledig naar hem toetrok.

De derde moeder, ook bekend als Mater Lachrimarum, komt aan de oppervlakte tijdens graafwerken op een kerkhof. Een urne met daarin satanische beeldjes en een geheimzinnige mantel komen daarop in het oudheidkundig museum van Rome terecht, waar ze worden bestudeerd door twee ijverige studenten. Het kistje is echter nog maar goed en wel open of het damesduo wordt aangevallen door gebochelde sadisten (en een aapje!) die een van de jongedames op deskundige wijze fileren alvorens haar te wurgen met haar eigen ingewanden. Sarah (Asia Argento, dochter van Dario) ontsnapt aan de aanslag met de hulp van wat onverwachte hocus pocus (die we hier niet verder uit de doeken doen wegens het zogeheten ‘spoilergevaar’). De uit de urne ontsnapte en terug gematerialiseerde heks, haalt al snel het slechtste boven uit haar volgelingen: mensen gaan elkaar schijnbaar zonder reden te lijf, moeders vermoorden hun baby’s (het liefst door hen van een brug af te gooien, bijgot) en kannibalen vinden zonder al teveel moeite een lekkere snack op de hoek van de straat. Sarah ontdekt dat zij de enige is die het rijk van Mater Lachrimarum een halt kan toeroepen, maar dat verloopt niet zonder slag, stoot en (nog meer) bloedvergieten…

Heilige Graal of niet, “La Terza Madre” lijkt jammer genoeg meer op een plastic wegwerpbekertje (zo’n lelijk wit met groefjes langs de rand). Verhaaltechnisch heeft Argento nooit echt hoge toppen geschoren, dus het is geen verrassing dat het scenario ook ditmaal weinig steek houdt. Aan personages geen gebrek, aan karaktertekeningen daarentegen…
Argento’s scenariokronkels zijn trouwens meestal zelfs nauwelijks te volgen, al valt het ditmaal nog relatief mee. Toch is dit een teleurstellende brok occulte horror. De spanningsopbouw is nihil: Argento onderbreekt om de haverklap de narratie om uit te pakken met waanzinnige splattereffecten. Een tussen een deur geplet hoofd is al snel goed voor een paar close ups tot wanneer het lichaamsdeel uit elkaar spat. Wanneer een ijzeren staaf in een vagina wordt geramd, is Argento niet tevreden tot wanneer het ding er langs het voorhoofd terug uitkomt. Klinkt lekker allemaal, maar de gore scènes komen ontzettend slordig en gratuit over. Shockeren doet het nauwelijks, ook al omdat de ganse opzet van het verhaal ridicuul is, en omdat Argento hier meer lijkt op een experimenterende novice dan op een doorwinterd horrormeester.

Maar goed, we gingen vriendelijk zijn. Wars van het hoge lachwekkend gehalte van de film zijn Argentofans of horrorfielen die hun netvlies graag masseren met sloten bloed en bloot, hoe dan ook anderhalfuur zoet met deze worp. Al is daar misschien ook wat nostalgie mee gemoeid. Mooi is immers dat Argento de film heeft gemaakt met heel wat trouwe medewerkers aan zijn zij: zijn voormalige vriendin en fetisjactrice Daria Nicolodi (tevens moeder van Asia) vertolkt een belangrijke bijrol, oudgediende Sergio Stivaletti (dé referentie als het aankomt op bloedvergieten in de Italiaanse genrecinema) zorgt voor de waanzinnige splattereffecten en huiscomponist Claudio Simonetti (die destijds deel uitmaakte van Goblin en zowat alle Argentofilms van een bombastische score voorziet) geeft een demonische draai aan wat vrolijke kerkmuziek had kunnen zijn. Of Argento ooit nog een werkstuk gaat afleveren dat kan wedijveren met zijn klassiekers ?  Kleine kans. Al zijn we zelfs na deze horrorpudding toch nog benieuwd naar het toepasselijk getitelde “Giallo”, een Engelstalige horrorthriller met Adrien Brody en Emmanuelle Seigner die in principe dit jaar nog in roulatie komt.

Bloeddorstige extra’s moet je niet zoeken op dit schijfje. Een trailer ook niet trouwens. De film mag dan uitzinnig zijn, de omkadering is kaler dan kaal. Tenzij je tevreden bent met een kartonnen hoesje rond de standaard dvd-case.