Het zat er aan te komen natuurlijk. Dat er ooit een biopic over het doen en laten van Charles Aznavour het levenslicht zou zien. Misschien wel Frankrijks meest succesvolle chansonnier ooit, gezien het eclatante succes dat hem ook tot ver buiten Frankrijk te beurt viel.

De Franse Frank Sinatra werd hij genoemd, zij het dan wel met een opvallend verschil. Sinatra zong zo goed als enkel maar liedjes die anderen voor hem schreven, Aznavour pende zijn eigen oeuvre bij elkaar. Hij stond ruim zeventig jaar op de planken, schreef in zijn carrière meer dan duizend liedekijns en vertaalde en zong heel wat van zijn oeuvre ook in andere talen. Eet je hart uit, Frank.

Regisseurs Mehdi Idir en Fabien Marsaud – die laatste staat onder zijn artiestennaam Grand Corps Malade op de generiek – zagen zich opgezadeld met de sisyfustaak om Aznavours carrière en leven – hij overleed in 2018 op vierennegentigjarige leeftijd – op een tijdsspanne van iets meer dan twee uur uit de doeken te doen. Keuzes maken is deel van het maakproces. Sommige keuzes passen uitstekend in de flow, anderen doen dat wat minder.

Waar Idir en Marsaud niet aan voorbijgaan: de Armeense roots van Aznavour(ian). Al tijdens de eerste minuten van Monsieur Aznavour krijg je archiefbeelden te zien van de Armeense genocide. Vlak voor je leert dat de kleine Charles van kindsbeen af verliefd was op het podium. En nauwelijks een half uur later zie je al hoe Edith Piaf hem bij het begin van zijn carrière onder haar vleugels nam. Maar uiteindelijk was het Aznavours liefde voor muziek zelf die hem bovenaan de muzikale ladder bracht: zijn beslissing om zelf zijn oeuvre te verzorgen, zijn passie nooit te verloochenen en koppig-professioneel zijn eigen ding te blijven doen, tot aan zijn laatste tournee in 2018 – het jaar van zijn overlijden dus.

Idir en Marsaud tonen heel wat tijdssprongen uit Aznavours werk en leven tijdens muzikale montages: niet de eerste die dat doen tijdens een muzikale biopic, en het zullen ook niet de laatste zijn. Dat Idir en Marsaud bijna devote aanhangers zijn van Aznavour, zijn werk en (muzikale) erfenis is de ganse film door duidelijk. Wat niet erg is: Aznavour zag er nu niet meteen de man uit waarvan de kleine kanten gigantisch uitvergroot moeten worden. Met Monsieur Aznavour krijg je een met vakmanschap gemaakte film over een vakman in hart en nieren. En de film ziet er bij vlagen ook knapper dan knap uit: zeker tijdens de concertregistraties. Zowel de kleine cabarets, medium theaterzalen als reuzegrote podia ademen spatten geïnspireerd van het scherm.

En toch grijpt de prent je zelden naar de keel. Op een of andere manier hangt er een soort gelatenheid over het eindresultaat. Waardoor je eigenlijk nooit emotioneel in de film betrokken raakt. Al zien en horen echte Aznavourgroupies dat misschien anders. Maar toch … sommige markante feiten uit ‘s mans leven lopen wat verloren in het grote geheel. Zoals de zelfmoord van een van zijn kinderen, zijn steun aan de homoseksuele gemeenschap, zelfs zijn huwelijk met de Zweedse Ulla Thorsell … toevallig allemaal zaken die in het laatste deel van de film zitten geprangd.

En dan is er ook nog de vertolking van Tahir Rahim. Een vertolking die zo intrigerend is dat het moeilijk is om er niet van in de ban te geraken. Een vertolking met twee gezichten weliswaar: in het eerste deel van de prent hangt er constant een zichtbaar artificiële schijn over Rahims gelaat om hem zeker jong genoeg te doen lijken. Tijdens de latere jaren is die schijn weg en lijkt het wel alsof je naar een morf tussen Aznavour en Rahim zit te kijken. Heel hypnotiserend allemaal. Ook tijdens de momenten waarop de prent de fragmentarische valkuilen niet weet te ontwijken.

Gezien op Film Fest Gent.