Slaap zacht, slaap zacht … kindeke Jezus (of een knuffelbeer) houdt de wacht … een rijmliedje waarmee menige koter dromenland wordt ingedreven, zeker de exemplaren die nogal gevoelig zijn voor nachtmerries, donkere schaduwen of andere opgroeicharmes. Wie volwassen is hoort te kunnen slapen zonder dat hulpmiddel, maar dat is in het geval van “Mientras Duermes” (internationale/Engelstalige titel: “Sleep Tight”) buiten de waard gerekend. Of liever, buiten de conciërge.

César (een intense vertolking van Luis “Celda 211” Tosar) is conciërge in een appartement in Barcelona. In die hoedanigheid heeft hij toegang tot alle leefruimtes (en geheimen) van de bewoners. César beweert dat hij nog nooit gelukkig is geweest in zijn leven (en dat ook nooit zal zijn) en verspreidt dat ongeluksgevoel als een plaag in het gebouw. Dat hij dat kan, is omdat niemand weet welke kwelduivel er in César heerst. Naar de buitenwereld toe is hij immers de goedheid zelve, met als gevolg dat iedereen hem vertrouwt en niemand in hem een intelligente psychopaat ziet. César zet vooral zijn zinnen op de knappe Clara (Marta Etura) die hij langzaam maar zeker naar de waanzin drijft, vaak op subtiele brief- en sms-wijze. Wanneer Clara ondanks Césars fratsen haar eigen opgewekte zelve blijft (kakkerlakkenhaters zijn bij deze gewaarschuwd), gaat César stelselmatig een stap verder in zijn terroriserende acties.

Regisseur van “Mientras Duermes” is de Spanjaard Jaume Balaguero. Die werpt met deze film definitief zijn donsveren af. Na zijn weinig opwindende eerste werkstukken (inclusief uitstapje naar Hollywood met “Darkness”) vond hij het rechte pad als coregisseur van de twee geslaagde “[REC]”-films. Voor de derde liet hij de regie volledig over aan Paco Plaza, de vierde uit de reeks gaat hij opnieuw zelf regisseren. Die adrenalinestoten in een franchise die ook buiten Spanje hoge ogen gooide, zorgden er blijkbaar voor dat hij een nieuw elan vond. Met deze nagelbijter eerste klas als resultaat.

Balaguero laat geestesverschijningen en dodelijke virussen ditmaal volledig links liggen, en concentreert zich voluit op psychologische terreur. Meer thriller dan horror dus, maar geen genrehaan die hier naar zal kraaien. Meer zelfs, de kans dat je na “Mientras Duermes” toch maar even onder het bed kijkt alvorens er in te duiken is vrij groot.

Tussen de beheerste spanning door laat Balaguero links en rechts wat punten liggen door een paar voorzetten te geven die door niemand in het doel worden gekopt. Zo is er de suggestie dat er een band is tussen César en Clara, maar nooit wordt echt duidelijk hoe lang ze elkaar al kennen. Wat je kan zien als een bewust door Balaguero ingeplante teaser, maar het komt tegelijkertijd over als een niet concreet uitgewerkte verhaallijn. Ook de verrassende wending in de staart is voor interpretatie vatbaar, al toont die wel aan dat “Mientras Duermas” zich niet voor een gat laat vangen. Detailkritiek die geenszins de intelligente toon van de prent ontkracht: of hoe er eigenlijk geen reden is om deze ingenieuze nachtmerriepuzzel links te laten liggen. Een filmpje om voor wakker te blijven met andere woorden.

Wie alle naadjes en draadjes van “Muentras Duermes” wil kennen, heeft trouwens nog een reden om deze schijf in huis te halen. Behalve de film bevat de Beneluxrelease ook de documentaire “Los Mundos De César”, en dat is een uitgebreide making of die zelfs tien minuten langer duurt dan de film zelf. Werkelijk alles krijgen we te zien: hoe het script zich ontwikkelde (de aanvankelijke locatie was New York), hoe de opnames verliepen etc. Interviews worden afgewisseld met beelden achter de schermen en zowat elk aspect (camerawerk, decors, effecten, muziek, cast …) krijgt een gedetailleerde behandeling. Een fascinerende les in de edele kunst van het filmmaken.