Zet er je hoektanden in zou een niet onaardige Nederlandse afficheslogan zijn geweest voor deze vrij onevenwichtige vampierenkomedie met een hoog sitcomgehalte. In deze lawine aan grappen vallen er nogal wat met bloedarmoede op de vloer, maar er zijn er ook genoeg die uitnodigen voor complexloze gezonde gniffels, wars van nogal vlot de kop opstekende stereotypen die eind jaren zeventig de rigueur waren.

De plot van Love at First Bite is rudimentair eenvoudig: Dracula (George Hamilton) en zijn knecht Renfield (Arte Johnson) worden uit hun kasteel in Transsylvanië gezet door de Roemeense communistische regering die van het gebouw een trainingsfaciliteit voor gymnasten wil maken. Ja, daar mag je al om grijnzen. Dracula en Renfield verkassen dan maar naar een hotel in New York van waaruit Dracula zijn zinnen zet op modebladmodel Susan Saint James, een in zijn ogen perfecte reïncarnatie van zijn ooit zo geliefde Mina Harker. En aangezien er in New York anno 1979 al eens een discodansje werd geplaceerd komt Vlad Dracula ook in nachtclubs terecht waar nogal veelvuldig I Love The Nightlife van Alicia Bridges wordt gedraaid. Ook nog vervlochten in de plot: Richard Benjamin als het lief en de psychiater van Saint James en al dan niet toevallig meteen ook een afstammeling van Draculajager Von Helsing.

Love at First Bite was een passieproject voor Hamilton die zich duidelijk amuseert als debonaire mantelkapvampier. In het horroraspect was hij duidelijk minder geïnteresseerd: er is in de ganse film geen hoektand te zien, en ook de zichtbaar aan touwtjes fladderende vleermuispoppen zullen je geen nachtmerries bezorgen. Hamilton ging bij Robert Kaufman aankloppen voor het script, kreeg financiële steun van supermarktmagnaat en filmproducent Melvin Simon en zag het uiteindelijk allemaal geregisseerd door Stan Dragoti, een kennis van Kaufman. Verdeler American International Pictures was alvast tevreden met het resultaat: Love at First Bite bracht in Amerika meer dan veertig miljoen dollar op, was daarmee een van de meest lucratieve onafhankelijke Amerikaanse producties van het moment en was zelfs even de grootste hit ooit voor AIP. Even maar, want het record werd later dat jaar nog verpulverd door The Amityville Horror.

Ergens rond 2009 liet Hamilton – die intussen de rechten van de film had overgekocht – optekenen geïnteresseerd te zijn in een sequel waarin hij zijn personage wou laten interageren met jongere vampiers, daarmee inspelend op het succes van de Twilight-franchise. Ook al beweerde Hamilton toen dat hij een script klaar had, het productionele groene licht voor zijn Love at Second Bite bleef uiteindelijk op rood staan.