An Epic 65 Million Years In The Making. Of waren het er toch maar vier ?  Er is al zoveel geschreven over het hobbelige releaseparcours van Erik Van Looys Amerikaanse remake van zijn Vlaamse superhit uit 2008 dat een mens er zowaar de tel zou van kwijtraken. Maar nu is het dan eindelijk zover: “The Loft” loopt – drie jaar na de opnames – eindelijk in de cinema. En kreeg in ons land een mooi avantpremière-event met een wereldpremière op en openingsfilm van de 41e editie van Film Fest Gent.

Wie beide versies ziet – de Nederlandse remake uit 2010 laten we gemakshalve even buiten beschouwing – zal maar weinig verschil merken. De acteurs zijn anders ja, maar de plot is bijna scène voor scène gekopieerd. Enerzijds begrijpelijk – het is niet zo dat er op het einde van de rit plots een andere moordenaar opduikt of dat de intrige door elkaar is geschud – anderzijds toch ook wat jammer. Uiteraard zijn er her en der (minieme) verschillen, maar wie de Vlaamse versie nog vers in het geheugen heeft zitten, treft hier geen enkele verrassing aan.

Voor wie toch een gat in het geheugen heeft: “(The) Loft” draait rond vijf mannen die elk een sleutel hebben van een loft. Die kunnen ze gebruiken als ze hun vrouw willen bedriegen en daarbij geen enkel spoor willen nalaten zodat ze niet kunnen betrapt worden door telefoonuittreksels of ander modern digitaal bewijsmateriaal. Een idee van architect Vincent Stevens (Filip Peeters/Karl Urban), als cadeautje voor zichzelf en voor zijn vijf boezemvrienden. De film begint als een van hen de loft binnenstapt en er een vrouwenlijk vindt. Vastgeklonken met handboeien aan de bedstijlen, badend in een plas van bloed. Prompt wordt iedereen die een sleutel heeft opgetrommeld (hier vertolkt door James Marsden, Wentworth Miller, Eric “Modern Family” Stonestreet en een zichzelf herhalende Matthias Schoenaerts) en besluiten het lijk te laten verdwijnen zonder de politie in te schakelen. Dat één van hen waarschijnlijk de dader is, is een wetenschap waar ze zich allemaal sterk van bewust zijn.

De flashbackstructuur van Bart De Pauws originele script is volledig overgenomen door Wesley Strick, die het scenario ‘veramerikaniseerde’. Strick is een Hollywoodveteraan die vooral in de jaren negentig heel productief was met scripts voor “Arachnophobia”, “Cape Fear”, “Final Analysis” en “Wolf”. Een man die het klappen van de zweep kent met andere woorden. Toch voelt “The Loft” op de een of andere bizarre manier statischer en theatraler aan in zijn glossy Amerikaanse jas. Alsof je voelt en hoort dat het Vlaamse karakter er eerst was, en dat je nu naar een kopie zit te kijken. En alsof wat Amerikaans was welk werkte in een Vlaamse setting, maar in zijn eigen biotoop toch minder kan aarden. Al zit de reden dat we het allemaal al eens hebben gezien (in de bios en op dvd) er waarschijnlijk ook voor veel tussen. Waardoor de hamvraag natuurlijk blijft hoe een Amerikaans publiek gaat reageren op een traditionele whodunit in tijden die worden gedomineerd door digitale overkill. In januari weten we het antwoord.

Is er dan geen reden om de Amerikaanse remake een aai over de bol te geven ?  Natuurlijk wel: intrinsiek moet deze versie niet onderdoen voor de originele. De raadpuzzel blijft overeind en alles wat in 2008 werkte doet dat nu nog steeds. Van Looys voorliefde voor Hitchcock en vooral De Palma is nog steeds duidelijk, en dat levert best geslaagde scènes op. Net zoals in het origineel dus. Maar toch mocht het hier en daar een tikkeltje meer zijn geweest. Of op zijn minst anders. De wetenschap dat betere productiewaarden niet noodzakelijk naar een betere film leiden, is in elk geval nog maar eens bevestigd. Ook Michael Haneke (“Funny Games”/”Funny Games”), Ole Bornedal (“Nattevagten/Nightwatch”) en George Sluizer zaliger (“Spoorloos”/”The Vanishing”) kunnen/konden er van meespreken.

Gezien op het Filmfestival van Gent (2014).