“Wat heb je?’’
“Een idee.’’
Horen we in Les Valseuses (Bertrand Blier, 1974) deze dialoog van Patrick Dewaere en Gérard Depardieu - jong, maar beiden al briljante acteurs - dan kunnen we rekenen op provocatie, terreur en sadisme. En gein. En vrolijke aanranding. En onvermoede tederheid. Aan deze jongens wordt een meisje toegevoegd, Miou-Miou die haar marsepeinen lijf inzet of ze een muziekinstrument bespeelt. Volwassen worden de jongens dankzij Jeanne Moreau, middelbaar en machtig mooi, in een schokkende episode die trouwens ook voorziet in een vrijscène á trois, met Moreau hunkerend en Depardieu en Dewaere even sexy als lieftallig. Schaamteloosheid is de grondtoon van Les Valseuses. Het motief is de betrekkelijkheid van deugd en ondeugd.