Een tweedewereldoorlogactiefilm zoals die in de jaren zestig met bossen werden geveld, dat is Les morfalous. De film laat zich zelfs bekijken als een onofficiële remake van/knipoog naar Kelly’s Heroes daar ook hier de roof van goudstaven in volle oorlogstijd centraal staat. Het echte bronmateriaal is echter een in 1968 verschenen roman van Pierre Siniac die zijn werk geadapteerd ziet door Henri Verneuil en de onvermijdelijke Philippe Audiard.

In tegenstelling tot in Kelly’s Heroes zijn het hier geen geallieerde soldaten die achter de buit aangaan, maar soldaten uit het vreemdelingenlegioen. Die hebben de opdracht om in het Tunesië van 1943 een bank te beschermen tegen op de loer liggende Duitsers en een goudkonvooi naar de Franse autoriteiten te brengen. Maar een handvol afvalligen – onder leiding van de immer zelfingenomen Jean-Paul Belmondo – besluit om de goudstaven zelf achterover te drukken en zich een weg door de oorlogszone te wagen.

Met oude rot en regisseur van een paar degelijke klassiekers Henri Verneuil aan het roer zou je kunnen denken dat Les morfalous de nodige vonken in huis heeft om als goede film over de finish te rollen, maar de man was hier duidelijk over zijn hoogtepunt heen. Hij staat hier enkel maar in dienst van Belmondo die precies weet hoe hij zich zo schelmerig en heroïek mogelijk in beeld moeten laten brengen, ook al is het personage dat hij hier vertolkt een kwal eerste klasse. Wat Belmondo niet deert om voluit zijn machospieren te laten bollen.

Les morfalous weet op tijd en stond te entertainen: de setting in Tunesië zorgt voor een exotische meerwaarde, het feit dat de film zich niet al te serieus neemt helpt ook om het niet op een lopen te zetten en hier en daar duikt best een aardige vondst op. Iemand die het loodje legt door op een hoogspanningsdraad te urineren bijvoorbeeld is iets dat je niet elke dag te zien krijgt. Wat ook niet hoeft, uiteraard. Maar Les morfalous gooit het dus wel in de mix waar het zich scrupuleloos kan mengen met foute stereotiepen die aan de lopende meter worden uitgerold.

Une plaisire coupable als je wil maar eigenlijk zoals het gros van de latere Belmondofilms vooral krinkelende egotripcinema die weinig tot geen moeite doet om het publiek verder te laten kijken dan de neus van Belmondo lang is.