Wanneer Suzy, Cecile (de vrouw van Andr? die dire jaar eerder haar minnaar was) met een overweldigende genegenheid ziet aankomen, gaat zij algauw argwaan koesteren. Zelf schuldig zijnde, vraagt zich zich af welk bewijs de andere wel tegen haar kan aanvoeren, welke haar bedoelingen zijn, en hoe zij haar wraakplannen zal aanpakken. Heel snel blijft er als enige aarzeling, het feit of zij al-dan-niet moet bekennen, ofwel de tweestrijd weigeren of aannemen die de andere - zo meent zij - haar komt voorstellen. Het is pas veel later en na vele proeven dat Suzy zal kunnen toegeven dat Cecile voor haar niet alleen een vijand was, doch ook een oprechte vriendin, draagster van het mooiste deel van haar jeugd, en dat beide onafscheidbaar gebonden zijn.