Eigenlijk is het vertrekpunt voor deze 007-persiflage de bijzonder korte commercials voor de Britse Barclay-card kredietkaart zoals Rowan Atkinson er tussen 1992 en 1997 wel een aantal heeft opgenomen. Atkinson vond die 60 seconden-spotjes toen al mini-movies en speelde onmiddellijk met de idee er ooit een maxi-movie rond te gaan maken. Zoveel jaar later is dit dus het resultaat. Zoals je van een parodie kunt verwachten zet de openingsscéne van Johnny English onmiddellijk de toon en zou die zo kunnen geknipt zijn uit één of andere Bond film (tot je de kop van Rowan Atkinson ziet opduiken natuurlijk). Een donker geklede figuur die zich een weg sluipt naar het imposante kasteel op de achtergrond, het doet ons zelfs even denken aan onze eerste PSII-ervaring van een tijd geleden toen we Nightfire in handen kregen en ons als een echte 007-agent probeerden toegang te verschaffen tot een gelijkaardig kasteel als dat in de film.

De eerste hindernis die onze werknemer van de Britse Geheime Dienst moet nemen is er één van dierlijke aard wanneer twee vervaarlijk uitziende viervoeters de indringer hebben ontdekt. English weet de honden zonder gebruik van hoogtechnologische snufjes te verschalken, meteen de eerste (flauwe) Mister Bean grap uit de film. Maar... verlies de moed niet want gelukkig voor ons en een pak anderen heeft Atkinson later in de film nog échte grappen in petto. De aanwezigheid van Johnny English is vereist om ervoor te zorgen dat de kroonjuwelen van Hare Majesteit goed genoeg beschermd en beveiligd zijn en Bean zou Bean niet zijn om dit verkeerd te laten aflopen (He knows no fear, he knows no danger, he knows nothing...). Zijn verklaring voor de spectaculaire diefstal die hij geeft aan de meute rechercheurs die zich komen vergewissen van de toestand is er één die ook kan tellen, maar desondanks krijgt toch hijzelf de opdracht om te achterhalen wie de snoodaard is die er met de kostbare juwelen is vandoor gegaan. Men heeft immers weinig keuze, alle geheim agenten die kans maakten om deze opdracht te aanvaarden werden opgeblazen... Het spoor leidt uiteindelijk naar Pascal Sauvage (John Malkovich) die zijn zinnen heeft gezet op de Engelse troon. We zijn er overigens nog steeds niet uit of het verschrikkelijke accent van Malkovich als (flauwe) grap bedoeld is of indien hij op dit vlak tot weinig meer in staat is. Films als deze hebben natuurlijk de eigenschap dat je beide kanten uitkunt met zo'n zaken. Malkovich verblijft in het echte leven overigens het meest van zijn tijd in Frankrijk, mocht er een streek bestaan waar men het brabbeltaaltje spreekt dat hij uitkraamt, het zou ongetwijfeld een toeristische trekpleister geworden zijn.

Een Bond-parodie vraagt natuurlijk om een girl, waarbij men koos voor de Australische Natalie Imbruglia die in het project geénteresseerd raakte door de aanwezigheid van Malkovich en Atkinson. Johnny English is voor Imbruglia meteen haar langspeelfilmdebuut en zorgde voor een welgekomen afwisseling met haar activiteiten en verplichtingen als zangeres. Haar beperkte kickbox-ervaring kwam haar trouwens van pas bij de gevechtsscénes. Aantrekkingspool nummer 1 in deze door Peter Howitt (Sling doors) geregisseerde film is natuurlijk Rowan Atkinson die na Never say never again van twintig jaar geleden nog eens mag proeven van het Bond-sfeertje. Atkinson is wel de perfecte keuze voor deze rol : de algemene 007-attitude die hij aanneemt en de bijhorende stemintonatie zijn onverbeterlijk. De grappen zijn bijna allemaal klassieke Bean-grappen en zullen de vaste Bean-fans wel een leuk anderhalf uur bezorgen. Wie niet tot deze groep behoort zal hier en daar ook wel wat moeten (glim)lachen, zoals bij de kerkhof-scéne, die waarin agent English komaf maakt met een onbemande camera In zijn spectaculaire achtervolging achter het stuur van een Aston Martin DB7 Vantage (remember Die Another Day...) maar bovenal de badkamer-scéne ondersteund door demuziek van Abba trouwens.

Je merkt het, een aantal zaken in Johnny English houden verband met de échte Bond-films, maar dat de scenaristen Neal Purvis en Robert Wade ook al verantwoordelijk waren voor de scenario's van de Bond-films The world is not enough en Die Another Day was zelfs voor ons een verrassing.