In 2002 konden we ons laven aan de gulle bron van het (what’s in a name) cinefielwarme en zeer sterke “Lantana” van de Australische cineast Ray Lawrence. Vijf jaar later daalt ‘s mans nieuwste neer in onze zalen. Filmfreak was er uiteraard direct als de kippen bij om deze film met een bezoekje te vereren, want zoals wel eens meer het geval is met zachtkabbelende cinefiele pret wacht je best niet te lang: voor je het weet zijn dergelijke pareltjes al uit roulatie, en zo’n korte levenstijd op het grote doek is altijd jammer.

Het enige negatieve dat we te melden hebben is dat “Jindabyne” ons net iets minder kon bekoren dan “Lantana”, maar dat is niet per se slecht nieuws. Lawrences nieuwste staat immers ook garant voor een dikke twee uur broeierige spanning die langzaam maar zeker onder de huid kruipt. Het gegeven voor de film liftte Lawrence uit het kortverhaal “So Much Water So Close To Home” van de Amerikaanse auteur Raymond Carver. Vier mannen gaan een weekendje vissen en vinden tussen het biertjes hijsen en hengels aanspannen door, het lijk van een meisje in de rivier. In plaats van de vondst onmiddellijk te rapporteren aan de politie, binden ze het dode meisje vast en vervolgen ze eerst hun visweekend. Robert Altman gebruikte dit kortverhaal als één van de verhaallijnen in zijn Raymond Carver-collage “Short Cuts” in 1993. Lawrence behoudt de context van het verhaal, maar trekt het voor de rest helemaal open en hij verkast het ook van het zonnige Californië naar de Australische outback. Door van het vermoorde meisje een Aboriginal-meisje te maken, gebruikt hij het verhaal ook als parabel waarin hij de cultuurverschillen tussen de Aboriginals en de blanke kolonisten aanhaalt.

De 'leider' van het visserskwartet is Stewart (Gabriel Byrne) wiens huwelijk met Claire (Laura Linney) in een precair stadium is aanbeland. De kracht van de film is dat die broosheid pas duidelijk wordt na het voorval. Aanvankelijk ziet alles er immers peis en vree uit tussen Stewart en Claire. De vondst van het dode meisje legt nog meer tegenstellingen bloot : al snel blijkt dat iedereen binnen het dorp wel iets te verbergen heeft, en blijken sterke familie- en vriendschapsbanden heel wat brozer dan op het eerste zicht lijkt. Ook de tegenstellingen tussen de (willens nillens) vreedzaam samenlevende Aborginals en blanken worden pijnlijk duidelijk na de vondst van het dode meisje.

“Jindabyne” werkt op het voorplan vooral als familie- en gemeenschapsdrama. Laura Linney (de enige Amerikaanse in de cast) is opnieuw sterk in wat stilaan een typische Linney-rol is geworden: het op het eerste zicht brave huissloofje dat echter al gauw laat blijken dat niet met haar te spotten valt. Het scenario werkt ook als karakteriële thriller: zo zijn er heel wat scènes met kinderen die een onrustwekkend gevoel oproepen en de spanningsboog strak houden. En uiteraard verpakt Lawrence het verhaal ook als een ode aan de visuele pracht van de semi-ongerepte natuur van de Australische outback.

Het antwoord op de vraag wie het meisje heeft vermoord, is schijnbaar minder belangrijk in deze film. Het accent ligt op de (schuld)gevoelens van de inwoners van het stadje Jindabyne, en bovendien zien we in de eerste scène de moordenaar aan het werk. Lawrence laat de man daarna echter niet uit beeld verdwijnen: hij blijft te pas en te onpas opduiken als een havik die op de loer ligt om nog meerdere slachtoffers te maken: een donkere dreiging over een sowieso al drukkend verhaal. Gelukkig krijgt de man alsnog zijn verdiende loon in de slotscène. Of toch weer niet ?  Lawrence kiest bewust voor een ambigu slot, en een dergelijk slotakkoord prefereren wij nog altijd boven een kant-en-klare oplossing zonder ruimte voor verdere interpretatie. Cinema voor fijnproevers.