Matt Travis heeft alles om het te gaan maken in het zwemmen. Het talent, de middelen en de ondersteuning van zijn vader Ben bij trainingen en wedstrijden. Die ziet de toekomst bijzonder rooskleurig tegemoet, thuis staan de allerbeste flessen al klaar om geopend te worden bij 'goud of meer'. Het zal dus volgens hem niet stoppen bij enkel(e) eerste plaatsen.

Maar Matt beoefent de zwemsport niet met liefde voor de sport zelf, sterker nog, Matt haat het zwemmen, hij heeft er genoeg van. Het is alvast één element die ervoor zorgt dat hij zich op een dag door de kop schiet.

Het gezin Travis lijkt na deze dramatische wending snel uit elkaar te zullen vallen. Enkel het avondeten blijft over als enig moment waarbij er nog een vorm van familieband lijkt te bestaan. Maar dat is maar schijn want het is precies dan dat de pijn om het verlies van Matts dood door de aanwezigen heel sterk wordt ervaren. Ben wil dat de tafel nog altijd gedekt wordt voor iedereen - ook voor Matt dus - maar ook dat Sandy nog altijd eten klaarmaakt voor hem en dat ook opdient. Alleen... de plaats aan tafel blijft leeg.

Iedereen probeert het verlies op zijn eigen, individuele manier te verwerken wat ertoe leidt dat iedereen naast elkaar leeft en niet langer mét elkaar. Ben is bijzonder zwijgzaam en kan op zijn werk zelfs niet meer normaal functioneren, laat staan presteren. Sandy zoekt haar toevlucht in soft drugs (ze is uiteindelijk opgegroeid in de sixties) en raakt op die manier ook al geïsoleerd van haar omgeving. Daarenboven is haar ruzie met haar buurvrouw nog altijd niet bijgelegd. Tim had eigenlijk nooit een goed contact met zijn broer en zoekt zijn toevlucht op feestjes waar naast alcohol ook nog andere verslavende producten worden aangeboden. De aangeboden pilletjes worden enkel maar in het begin geweigerd.

Daar komt alleen maar ellende van natuurlijk en wanneer Tim na een (heel kort ritje) dronken sturen in het ziekenhuis terecht komt terwijl zijn moeder stoned op het gazon is ingedommeld en ook vader Ben niet onmiddellijk bereikbaar is om zich over zijn zoon te ontfermen lijkt de situatie voor iedereen stilaan uitzichtloos. En daar komt nog bij dat een goed bewaard familiegeheim wordt onthuld.

Imaginary Heroes, een 'Essential Cinema' titel uitgebracht door DFW, lijkt op basis van de synopsis een loodzware film. Regisseur Dan Harris heeft alle elementen om van Imaginary Heroes een zwaarmoedig drama te maken maar hij ventileert het met enkele scènes die eerder grappig dan ernstig zijn (een blowende Sigourney Weaver bijvoorbeeld) met als gevolg dat men niet afstevent op een regelrechte tearjerker. Imaginary Heroes is al bij al een geslaagd drama.