Trots en vooroordelen. Jane Austen maakte er destijds een vrouwenklassieker van, en een zekere Andre Dubus III gebruikte de twee termen als kapstok voor zijn bestseller House Of Sand And Fog. Al moeten romantici zich niet verwachten aan een romance waarbij het water te diep is en de bergen te hoog zijn. De centrale personages in dit verhaal komen toevallig met elkaar in contact op het verkeerde moment op de verkeerde plaats en dat leidt naar vonken van een heel andere soort...

Personage nummer 1 is Kathy (Jennifer Connelly, die naar het schijnt heel goed kan acteren, maar ik ben vooralsnog niet verder geraakt dan het bewonderen van haar verpakking). Haar demon : een partner die haar in de steek liet en meteen ook haar levenslust meenam. Ze komt nauwelijks uit bed, biechtte de breuk nog niet op aan haar familie, heeft geen vriendenen telt de uren af tussen de muren van een huis dat haar vader aan haar en haar broer naliet. Financieel breed heeft ze het ook niet, daar haar job als schoonmaakmeisje niet meteen het grote geld binnenbrengt. Kathy's sloddervosingesteldheid keert zich tegen haar wanneer een deurwaarder haar het huis uitzet en het meteen openstelt voor openbare verkoop. De reden : schijnbaar betaalde ze haar vennootschapsbelasting niet (ironisch genoeg was dit ook niet nodig, daar het om een administratieve fout gaat), en ze reageerde ook niet op de aanmaningen. Logisch, daar Kathy gedurende een heleboel maanden haar post niet opende…Personage nummer 2 is ex-kolonel Behrani (een sterke Ben Kingsley). Deze fiere Iraanse burger diende ooit in het leger van de sjah, maar verliet het land samen met zijn gezin toen de politieke toestand te heet werd onder zijn voeten. Hij teert grotendeels op zijn vroegere trots, ook al moet hij zich staande zien te houden met verschillende kleine jobs. Overdag is hij wegenwerker, 's nachts werkt hij in een nachtwinkel. Het meeste geld dat hij verdient, zet hij opzij voor zijn kinderen. Zo financiert hij het huwelijk van zijn dochter, en wil hij ook zijn zoon Esmail naar de universiteit sturen. Wanneer Behrani in de krant over de openbare verkoop leest en hij uitrekent dat het huis veel meer waard is dan de vraagprijs, sluit hij de koop af. Niet per se om er zelf te blijven wonen, hij wil het na een tijd met veel winst opnieuw verkopen en zich eindelijk met vrouw en zoon vestigen in een huis zijn status waardig. Al is het intussen wel mooi meegenomen dat het huis van Kathy hem herinnert aan het landhuis dat hij ooit bezat aan de Kaspische zee…

En voila, een conflict is geboren. Kathy wil haar huis terug, omdat het haar onrechtmatig is ontnomen. En Behrani wil het houden, omdat hij het rechtmatig heeft gekocht. En de prijs die hij vraagt kan Kathy niet betalen. Beide mensen zijn dus in hun recht, maar ze slagen er niet in om de zaak op een rustige manier uit te praten. Een sterke bouwsteen voor een drama dat zich af en toe de allure van een Griekse tragedie wil aanmeten, maar daar niet volledig in slaagt. Dat is grotendeels te wijden aan het karakter van De Grote Stoere Blanke Politieman Lester Burdon (Ron Eldard, die u misschien herkent uit Sleepers of Black Hawk Down). Dat zijn gedrag gaat leiden tot het Grote Drama in de laatste akte van de film is al veel te vroeg duidelijk. Dat hij hals over kop verliefd wordt op Kathy is (gezien de Jennifer Connelly-verpakking) nog aanneembaar, maar de manier waarop hij zijn vrouw dumpt brandmerkt hem al vrij snel als 'loser eerste klas'. Je gelooft dan ook nergens dat hij Kathy wil helpen uit humane overwegingen, hij wil enkel op goede voet met haar staan om haar tussen de lakens te krijgen (wat hem ook lukt, uiteraard). Kathy en Behrani (en zijn familieleden) worden menselijk uitgetekend, Lester overstijgt zelden het karikaturale. Bovendien is het conflict tussen Kathy en Behrani veel interessanter, en lijkt de toevoeging van het 'politiefilmcliché' teveel op een gemakkelijkheidsoplossing. House Of Sand And Fog is een film die veel ademruimte nodig heeft, en die er ironisch genoeg soms teveel krijgt. De vaart gaat af en toe uit de film (vooral naar het einde toe kon het condenser), en telkens Lester zich met de zaken komt bemoeien, gaat het allemaal te vlug. Zo komen we niet echt te weten wat het resultaat is van het onderzoek van Internal Affairs nadat Lester zijn boekje te buitenging. Over het algemeen houdt debuterend regisseur Vadim Perelman de teugels echter mooi in handen en slaagt hij er in om de acties en ideeën van Kathy en Behrani mooi in beeld te brengen zonder een standpunt in te nemen. En ook voor de toeschouwer is het moeilijk om een grens tussen 'goed' en 'kwaad' te trekken. Het resultaat is niet gepolijst genoeg is om met een vierde ster te gaan lopen, maar heeft toch genoeg te bieden om de liefhebber van de betere film twee uur in de ban te houden.