Een jong kereltje ligt in bed maar slaapt nog niet. De reden hiervoor is een gekreun dat uit de slaapkamer komt iets verder. Hij gaat een kijkje nemen en stelt vast dat een jong dametje een ritje aan het maken is op zijn broer. Het openen van de slaapkamerdeur is een onvoorziene storing voor de twee en betekent meteen ook het einde van de (bed-)activiteiten. Na haar vertrek nestelt hij zich nog even in bed naast grote broer en of hij geschrokken is van wat hij gezien heeft ? Baaah, niet echt eigenlijk. Of misschien toch een heel klein beetje. Kort hierna mag het jongetje, van het formaat dat nog niet kan lezen en schrijven zonder fouten, al eens een LSD-tripje meepikken bij wijze van nieuwe ervaring (ja, dit is echt wel een film die voor ons werd geselecteerd door Cinemanie zoals bij aanvang meegedeeld). Voor Bobby (Colin Farrell) is Jonathan (Dallas Roberts in zijn film-debuut) zijn beste vriend. De twee kunnen het heel goed met elkaar vinden, Jonathan volgt Bobby gedwee in zijn bijzondere 'way of life' die afwijkt van wat gebruikelijk is. Inbegrepen het blowen en de eerste stappen in het ontdekken van de (homofiele) liefde... Een aantal dingen die Bobby gemist heeft in zijn jeugd krijgt hij nu via de ouder(s) van Jonathan. Nadat de wegen van de twee elkaar een tijdje hebben gescheiden worden de twee jeugdvrienden jaren later toch herenigd in New York. Alleen is er nu ook een derde partij : Clare, een hipp(i)e jonge vrouw die inwoont bij Jonathan. Het wordt voor de drie een voorzichtig aftasten in het begin van een ontdekkingsreis doorheen de mogelijkheden en moeilijkheden van deze vreemde driehoeksverhouding die is ontstaan...

Toen regisseur Michael Mayer voor het eerst kennis kreeg van het verhaal én het boek van Michael Cunningham, zag hij onmiddellijk een aantal gelijkenissen met bepaalde aspecten van zijn levensverhaal en dacht toen al dat dit een prachtige film zou kunnen worden. Hij was dan ook verrast dat jaren later Tom Hulce, iemand die hij tot zijn favoriete acteurs rekent, als producent kwam aankloppen met de vraag of hij een film-versie van A Home at the end of the World zag zitten. Mayer, die al heel wat jaren ervaring (én succes, voor Side Man kreeg hij een Tony Award) had met het regisseren van toneelstukken en musicals op Broadway en daarbuiten, stond hiermee aan het begin van zijn eerste filmproject die meteen ook zijn langspeelfilm-regiedebuut was. A Home at the end of the World, opgenomen in 34 dagen in Toronto, Phoenix en New York, heeft maar weinig troeven. De tijsperiode waarin de film zich afspeelt is belangrijk om één en ander te kunnen situeren maar de omkadering ontbreekt. Veel meer dan een goede soundtrack en een Woodstock-babbeltje is er niet om van een goed uitgewerkte tijdsgeest te kunnen spreken. We vermoeden dat Mayer met bepaalde scènes ook wel wou shockeren (de LSD-trip, de zelfbevredingsscène, het blowen met zijn drietjes...) maar van een opdoffer is geen sprake, van afwijkend gedrag daarentegen wel.

Niet dat het voor échte conflicten of drama zorgt. Iedereen blowt/gebruikt er maar lustig op los, mama Spacek neemt alle hindernissen als moeder zonder de minste problemen (de ontdekking van de twee in de auto, de vaststelling dat haar zoon joints rookt, het koelt allemaal lekker zonder blazen...) en gaat maar wat graag mee in het verder afglijdende gedrag van haar zoon. Ook de problematiek die ontstaat als er nog een vierde individu aan het triootje wordt toegevoegd verloopt bijna vlekkeloos. Een baby die wordt gedropt tussen een drietal dat op alle vlakken lekker en ongestoord zijn gang gaat zal in de realiteit wel complexer zijn... Het is allemaal zo eenvoudig en gemakkelijk gebracht en mist diepgang. Het past in de aan-vankelijke stelling dat je van het boek van Cunningham (dat misschien wél goed was !) on-mo-ge-lijk een film kunt maken van twee uur. Die is bij deze bewezen. Men deed het zowaar bijna in een half uur minder...