Wie Gareth Evans zegt, denkt ongetwijfeld aan zijn tweeluik The Raid en The Raid 2. Wie wil show-offen kan ook Merantau in de titelstrijd gooien. Drie in Indonesië – de vroegere woonplaats van de uit Wales afkomstige Evans – gedraaide actieprenten uit respectievelijk 2009, 2011 en 2014, waarvan vooral de Raids martialartsgeschiedenis schreven. Of pencak silat-geschiedenis zo je wil.

De fans van die drie bottenbrekers zullen ongetwijfeld tevreden zijn dat Evans nog eens uit zijn actiepijp is gekomen nadat hij in 2018 even een andere kant van hem liet zien met het Wicker Man-eske Apostle. In Havoc is het echter opnieuw de actievos die voluit de passie preekt. Er wordt geschoten, gecrasht, gemept, gemarteld, gevierendeeld en geneuzeketrekt dat het een lieve lust is. De verhaalstructuur waarin dat gebeurt is heel rudimentair. Tom Hardy is zijn eigen stuurse zelve als homicide cop die verzeilt geraakt in een maffiaoorlog die uitbreekt na de dood van de zoon van een triadbazin. Staan elkaar daarbij naar het leven: de woedende mama, corrupte flikken, een in het nauw gedreven politicus en ontelbaar veel moeilijk uit te roeien Aziatische hoornaars … excuus, moordenaars.

Het door Gareth zelf geschreven Havoc verliest weinig tot geen tijd met expositie. Het verhaal is een dwarsdoorsnede van genreclichés, en al tijdens de openingsachtervolging eindigt er iemand met een wasmachine in de borstkas. Auwtsj. Evans bedient zich van zoveel clichés dat lang niet alle elementen zuurstof krijgen: Forest Whitaker is grotendeels onzichtbaar in wat nochtans een belangrijke rol is, de onthulling dat Timothy Oliphant niet zuiver op de graat is zal weinigen verrassen, en Hardy’s huwelijksproblemen komen recht uit het politiedramaboekje.

Al hoef je daar niet echt over te kniezen, al was het maar omdat het tempo ontzettend hoog ligt – zonder eindgeneriek klokt dit af op nauwelijks honderd razende rollercoasterminuten. Met als orgelpunt een adrenalinespuiende bakkelei- en schietpartij in een discotheek die niet zou misstaan in Evans Indonesische triptiek. Of in een vroege John Woo-film, al had je er dan ook nog een zwerm witte duiven moeten bijnemen.

Dat het er af en toe allemaal een beetje artificieel en superficieel uitziet … deel van de magie en de charme. Havoc mag zich dan ogenschijnlijk wel afspelen in een Amerikaanse grootstad, nagenoeg de gehele film werd opgenomen in studio’s en op locaties in Wales. En achteraf digitaal bijgekleurd om het decoratief allemaal even total loss te laten ogen als de breed uitgesmeerde gevechtschoreografieën. Woo-i-cha, zou Bruce Lee zeggen.